Mitologia grecka to zbiór mitów przekazywanych z pokolenia na pokolenie

Stanisław Grochowiak był jednym z wybitnych współczesnych, polskich poetów. Zadebiutował tomikiem poezji "Ballada rycerska". Fascynował się brzydotą, kalectwem, chorobami (był turpistą). Zajmuje się tematami antyestetycznymi, niepoetyckimi, łączy je z groteskowo-ironiczną stylizacją. Autorem porównywanego fragmentu jest Jan Parandowski, pisarz, który w swoim dorobku może pochwalić się esejami i opowiadaniami o tematyce klasycznej. Jest autorem zbioru mitów o wierzeniach starożytnych Greków i Rzymian. Swoją książkę podzielił na dwie części.

Mitologia grecka to zbiór mitów przekazywanych z pokolenia na pokolenie. Są to opowieści o bogach, boginiach, herosach itp. Wyjaśniają one miejsce człowieka w świecie, jest stworzenie oraz historię. Wiedza jaka płynęła z mitów była często poddawana krytyce i polemizacji. We fragmencie „Mitologii” Parandowskiego głównymi bohaterami są Tezeusz, Pejritoos i Hipodomia oraz centaurowie. Te oraz inne antyczne stworzenia towarzyszyły władcy orszaku. Były to stworzenia jakie dominowały nad światem. Symbolizowały władzę oraz różnorodność.

Centaur jest to stworzenie – pół człowiek, pół koń. Wychowywali się oni i żyli w jaskiniach. Wiedli życie dzikie. Szczycili się łowami i rozbojami. Karmili się surowym mięsem ora łatwo się upijali. W naturze okazało się, że centaury to stworzenia groźne i waleczne. Talenty centaurów można było wykorzystać chociażby przy opiece dzieci. Narrator jaki opisuje centaury w „Mitologii” Jana Parandowskiego określa je jako dzikusy co buduje w osobie czytającej wizerunek złego zwierzęcia. Autor w tekście mówi także o Chejronie. Jest to centaur godny uwagi, nie dał się wypędzić z wesela. Był on czuły, mądry i delikatny. Ogólny sposób przedstawienia centaurów jednak nie zachwyca. Jest złożony i wywiera w czytającym wiele emocji. Wygląd centaurów nie uzasadnia ich sposobu zachowywania. Pół człowiek, pół zwierze bowiem nie wygląda na złe i zuchwałe. Centaur w większej części zwierzęcej. Mimo to wiernie wypełniają swe obowiązki rodzicielskie lecz i są bezwzględne jeśli chodzi o pożywienie. Mniej w nich człowieka. W przedstawionym fragmencie właściwie widać tylko jedną wyraźną cechę ludzką –zdolnośc do upijania się, czego nie robią zwierzęta.

Stanisław Grochowiak w wierszu „Centaur” przedstawił odmienny obraz centaura. Moją uwagę przykuwa w wyglądzie stworzenia opis ogólny. Nogi, zad wypolerowany czy ciężar ogromny. Opis ten wywiera w czytelniku zachwyt, ponieważ mało które stworzenie jest tak pięknie opisywane. Różni to wiersz „centaur” od przedstawionego fragmentu „Mitologii”. W opisie jako charakterystyczne dla centaura jest ukochanie jedzenia. Autor w wierszu zastosował słownictwo poetyckie z ukrytym znaczeniem. Pod każdym słowem bowiem możemy się doszukać sensu symbolicznego np.: „Nad kwiatkiem śpiewać” oznacza to beztroskę, a nie dosłowne znaczenie wyrazów. Używa również wielu metafor np.: „Ciężar kanapy o stu poduchach” co oznacza tak naprawdę lekkość, bo kiedy poducha bywa ciężka?. Poeta wyposaża centaura w cechy ludzkie. Jest to marzenie oraz beztroska jaka ogarnia dziecko. Ideą centaura jest zaduma. Ludzie powoływali je do życia by ukazać prawdę o człowieku. O jego wadach i zaletach. Centaur może być symbolem zwykłego, typowego człowieka. Ludzie wymyślili te stworzenia by udowodnić, że nie ma osób idealnych.

Wizję jaką przedstawia Jan Parandowski można porównać z wierszem Stanisława Grochowiaka. W utworze „Centaur” obraz zwierzęcia zostaje zmieniony. Grochowiak przedstawia je jako zwierzęcia spokojne i o wiele delikatniejsze niż jest to ukazane w „Mitologii”. Wbrew pozorom centaur Grochowiaka jest zwierzęciem brzydkim. Przemawia za tym postawa autora, który był turpistą. Przywołanie przez Stanisława Grochowiaka motywu centaura służy pokazaniu gruboskórnej rzeczywistości człowieka w sposób nawiązujący do „Mitologii”.