Słowacki Juliusz - życie i twórczość.

SŁOWACKI Juliusz (1809 - 1849) - poeta i dramatopisarz i największy obok Adama Mickiewicza twórca polskiego romantyzmu. Po studiach na Uniwersytecie Wileńskim (prawo) był w latach 1829 - 1830 aplikantem w Komisji Rządowej Przychodów i skarbu w Warszawie. Po wybuchu powstania listopadowego pracował w biurze dyplomatycznym, w marcu 1831 roku wyjechał jako kurier dyplomatyczny Rządu Narodowego do Paryża i Londynu. Po klęsce powstania pozostał na emigracji, głównie w Paryżu. W latach 1833 - 1836 przebywał w Genewie, 1837 - 1838 we Florencji, a na przełomie lat 1836 - 1837 odbył podróż po Włoszech, Grecji, Egipcie i krajach Bliskiego Wschodu. W 1842 roku był członkiem Koła towiańczyków. W roku 1848 przebywał w Poznaniu (uczestnicząc w wydarzeniach powstania wielkopolskiego) i we Wrocławiu. We wczesnej twórczości (w większości ogłoszonej dopiero w emigracyjnym wydaniu Poezji) naśladowca G. Byrona (w powieściach poetycznych Arab, Jan Bielecki, Lambro), Shakespeare’a (tragedia historyczna Maria Stuart) i Mickiewicza. W dobie powstania listopadowego należał do czołowych poetów politycznych (Hymn, Oda do wolności), a po jego upadku stał się jednym z największych poetów generacji romantycznej i powstańczej, wyrazicielem jej rozczarowań i rozrachunków z życiem i historią. Dramaty: Kordian, Balladyna, Lilia Weneda należą do arcydzieł polskiej dramaturgii. Motywy jednostkowego tragizmu są uwikłane w nich w problemy narodowej historiozofii i eschatologii. W Kordianie oskarżył poeta powstańcze pokolenie o zgubną uległość mesjanizmowi i tradycjonalnemu legalizmowi, w Balladynie i Lilli Wenedzie próbował odnaleźć w świecie mitów i podań wzory narodowego charakteru i historii. Mistrzostwo w splataniu tragiczności i komizmu, fantazji i realności, ujawnione w Balladynie, doszło najpełniej do głosu w poemacie dygresyjnym Beniowski, arcydziele romantycznym subiektywizmu i polemiki literackiej (z opinią emigr. i Mickiewiczem). Mesjanistyczne idee ofiary i wybawienia znalazły oryginalny kształt w poemacie prozą Anhelli, a zwłaszcza w tzw. Twórczości mistycznej, stając się w niej źródłem koncepcji „rewolucji z ducha" jako zasady zmian bytu, przyrody i historii (poemat Genesis z ducha), także dziejów Polski (poemat Król Duch, dramaty Sen srebrny Salomei, Samuel Zborowski), oraz uzasadnieniem konieczności społecznej rewolucji (m .in. w Odpowiedzi... na antyrewolucyjne Psalmy przyszłości Z. Krasińskiego). W dramatach mistycznego okresu wzór szekspirowski ustępuje wzorowi religijno - metafizycznych dramatów P. Calderóna (m. in. Parafraza Książę Niezłomny). Ponadto autobiograficzne poematy Godzina myśli i W Szwajcarii, liryki refleksyjne i filozoficzne (Grób Agamemnona), poemat dygresyjny Podróż z Neapolu do Ziemi Świętej, dramaty historyczne Horsztyński, Mazepa i inne, ironiczna komedia romantyczna Fantazy. Twórczość Słowackiego wywarła ogromny wpływ na rozwój literatury polskiej (za swego patrona i prekursora uznała go Młoda Polska) i jest do dziś żywym źródłem inspiracji ideowej i artystycznej; Dzieła pośmiertne, Dzieła wszystkie, Dzieła, Dzieła wybrane, Korespondencja ... .