Karusia, jako osobowość niezwykła

Karusia jest główną bohaterką ballady A. Mickiewicza pt. „Romantyczność”. Jest to młoda kobieta, którą spotkało nieszczęście, gdyż umarł jej ukochany. Po jego śmierci dziewczyna przeżywa wielką tęsknotę i samotność. Zaczyna widzieć ukochanego, który objawia się jej jako duch. Czuje jego obecność, słyszy jego głos, rozmawia z nim. Sytuacja ta dzieje się w miejscu publicznym. Karusia jest postrzegana jako postać niezwykła przez tłum. Wśród tego tłumu jest również starzec, który jako jedyny nie wierzył w nadprzyrodzone zdolności Karusi, twierdząc, iż jest wariatką, że całą sytuację zmyśliła. Był on jedyną osobą, która nie wierzyła Karusi, twierdził, że jeśli on niczego nie widzi, ona też nie może. Karusia była osobą bardzo wrażliwą i uduchowioną, te cechy pozwalały jej spostrzec to, czego nie widział starzec, który postrzegał świat poprzez pryzmat racjonalności. Jego odczucia były słabsze niż zakochanej i silnie związanej z ukochanym Karusi.

Fakt, iż zwykła dziewczyna, którą była Karusia „widzi” zmarłego ukochanego i rozmawia z nim czyni z niej postać niezwykła dla czytelnika.