Czy doceniam to, co mam?

W mojej pracy postaram się odpowiedzieć na to pytanie.
Czy doceniam to, co mam? Tak, doceniam. Doceniam to, że mam kochającą rodzinę, którą nie każdy z nas ma. Jest tyle osób, które nie mają rodziców, nie wiedzą jak to jest być kochanym. Nie mają do kogo powiedzieć "mamo" lub "tato". Przecież to mogłam być akurat ja, ale jednak nie jestem i za to jestem wdzięczna. Cieszę się, że mogę chodzić do tej szkoły, że mogę rozwijać swoje talenty. A nie każdy ma w dzisiejszych czasach tę możliwość. Na świecie jest tyle młodych ludzi, dla których szkoła i nauka są jedynie marzeniem. Budząc się rano dziękuję Bogu za to, że żyję, za to, że miałam szczęście urodzić się człowiekiem. Jestem wdzięczna za to, że mieszkam tutaj. Wiem, że niektórzy uważają to miejsce za "wiochę zabitą dechami", ale ja myślę zupełnie inaczej. Ludzie z wielkich miast nie mają okazji wyjść wieczorem na długi spacer w ciszy przy śpiewie ptaków. Wszędzie wokół nich jest tłok i szum. Nie mogą codziennie oglądać pięknych krajobrazów. A jeśli je widzą to bardzo żadko lub na obrazkach. Mogłabym wymieniać jeszcze wiele innych rzeczy, ale nie jest najważniejsze to, że jest tego dużo, tylko to, że potrafię to dostrzec i docenić. Nie staram się dążyć do tych wszystkich "zakazanych owoców". Mowi się, że "zakazany owoc smakuje najlepiej". Ludzie mówią tak bo nie są świadomi tego, co mają i robią wszystko by być nalfajniejszym i najbogatszym. Nie potrafią sobie wyobrazić tego, że inna osoba dałaby wszystko by być na ich miejscu. Moje życie jest dla mnie ciekawe i bez tego. Cieszę się tym, co mam, bo przecież mogłam urodzić się kimś zupełnie innym, lub nie urodzić się wcale. Pamiętajmy, doceniajmy to, co mamy, nawet najmniejszy drobiazg. Bo może być tak, że gdy się spostrzeżemy o tym, jaki los był dla nas łaskawy, możebyć juz za poźno.