Ludzka wieża Babel. Wykorzystując schemat konstrukcji R.Jacobsona, dokonaj analizy opowieści o wieży Babel i utworu W.Szymborskiej "Na wieży Babel". W oparciu o te dwa utwory, przedstaw refleksje na temat społeczności ludzkiej.

Społeczność ludzka pragnie osiągnąć jak najwięcej, czasami nawet dążąc do wyznaczonych celów po trupach, zapominając o takich wartościach jak: miłość, uczciwość czy szacunek dla drugiej osoby. Kieruje nią chęć władzy, a determinują negatywne cechy jak: chciwość, zazdrość, brak szacunku i pycha. Coraz częściej ludzie boją się okazywać uczucia, a co gorsze, zapominają, czym jest miłość. Możliwe, iż problem tkwi w braku porozumiewania się...Zastanówmy się więc, jaka jest dzisiejsza społeczność ludzka. Czy staje się coraz bardziej egoistyczna, nie potrafiąca znaleźć wspólnego języka? Dlaczego życie staje się szarą codziennością, w której brakuje miłości oraz szczerych, umiejętnych rozmów między dwojgiem ludzi?

Wszyscy mówimy tym samym językiem, ale udajemy czasami, że to nieprawda. Zachowujemy się analogicznie jak ludzie z pewnej biblijnej opowieści pt. "Wieża Babel". Fragment ten ukazuje Boga, który stworzył człowieka na swoje podobieństwo, obdarował go zdolnością rozumowania, dał wolną wolę i umieścił go na najwyższym stanowisku w hierarchii wszystkich ziemskich stworzeń. Ludzkością jednak zaczęła kierować pycha i nieuczciwość, dlatego wykorzystała ofiarowane przez Stwórcę umiejętności dla własnego celu, którym było dostanie się za wszelką cenę do Boga wbrew jego woli. Najwyższy widząc, ten egoizm i chęć posiadania wszystkiego co najlepsze, pomieszał budowniczym języki. Sytuacja stała się tak uciążliwa dla robotników, że nie potrafili się już ze sobą porozumieć i byli zmuszeni do zaprzestania budowy. Powyższy fragment ukazuje nam ludzką "głupotę" i nieumiejętne wykorzystanie swoich talentów. Współpraca robotników kończy się w chwili pomieszania języków. Podobnie jest ze wszystkimi ludźmi, którzy zachowują się tak, jakby wymieszano im języki, dlatego też nie potrafią siebie słuchać, dojść do kompromisu i skutecznie współpracować, realizując obustronne interesy. Nadawcą biblijnego fragmentu jest narrator, adresatem zaś wszyscy ludzie, czytający Biblię.

Kolejnym utworem ukazującym niezdolność porozumiewania się i problem współczesnego świata jest wierz wybitnej poetki Wisławy Szymborskiej, pt. "Na wieży Babel". W utworze możemy dostrzec wiele podobieństw z motywem biblijnym. Liryk Szymborskiej przyjmuje formę dialogu między kobietą, a mężczyzną. Jednak rozmowa przypomina bardziej monolog osób niesłuchających się wzajemnie. Kobieta mówi o swoich uczuciach, o szarej sukience, mężczyzna zaś w ogóle nie zwraca uwagi na jej słowa i skupia się tylko na swoim problemie. Tekst Szymborskiej daje czytelnikowi wiele do myślenia. Jest nawiązaniem do biblijnego motywu, ponieważ zarówno kobieta z mężczyzną, jak i ludzie budujący wieże Babel nie potrafią dojść do porozumienia, Osoby z wiersza Szymborskiej zapominają o najważniejszej wartości, która jest miłość. Uczucie to wygasam już nie jest takie jak sprzed lat. Utwór ten ukazuje problem ludzkości, jakim jest nieumiejętność komunikacji z drugim człowiekiem, a w szczególności kobiety z mężczyzną. W wierszu tym odbiorca i nadawca nie są w stanie znaleźć wspólnego "kodu" do rozmowy. Przyczyną tego jest dążenie do zaspokojenia wyłącznie osobistych, materialnych i duchowych potrzeb.
Zarówno opowieść biblijna, jak i wiersz Wisławy Szymborskiej "Na wieży Babel" obrazują dzisiejszy świat oraz współczesną społeczność ludzką, która nie potrafi się ze sobą porozumieć. Ludzie w związkach często się kłócą, ponieważ nie mogą znaleźć wspólnego języka, czasami nawet nie próbują dojść do kompromisu, bo są pewni swoich racji. Większość nie potrafi słuchać się nawzajem, dlatego stwarza problemy, brak wzajemnego porozumienia może doprowadzić do rozpadu związków, które kiedyś wydawały się idealne. Zarówno opowiadanie biblijne, jak i wiersz Wisławy Szymborskiej dają czytelniom do zrozumieniem, aby starali się zwolnić tępo w życiu i nie unosili się pychą, czy chciwością w dążeniu do celu. Jako prawdziwa, w pełni zorganizowana społeczność musimy z czasem przystopować i zastanowić się nad swoim postępowaniem, by nie stać się samotnikami niezdolnymi do komunikowania się.