Dokonaj analizy hymnu "Czego chcesz od nas, Panie" i wiersza Juliana Tuwima "Rzecz Czarnoleska" i przedstaw, w jaki sposób obaj poeci przywołują poetykę klasycyzmu.

W okresie trwającym od XIV do XVI w. rozwinęło się w Europie wiele prądów literackich, w tym klasycyzm. Kierunek ten odwoływał się do antyku i uznawał jego dzieła za ideał ukazania piękna i prawdy jako najwyższych przejawów ludzkiego rozumu. Wiele utworów renesansowych zachowywało cechy klasycyzmu. Jednym z takich dzieł jest hymn "Czego chcesz od nas, Panie" Jana Kochanowskiego.
Pieśń Kochanowskiego rozpoczyna się apostrofą skierowana do Boga, która stanowi zarazem pytanie retoryczne stawiane przez podmiot liryczny. W utworze "czego chcesz od nas, Panie" podmiotem lirycznym jest przedstawiciel grupy ludzi. Na takie stwierdzenie pozwalają nam wypowiedzi w liczbie mnogiej. Z dalszej części utworu dowiadujemy się, że Bóg jest wszechobecny, ponieważ wypełnia otchłań, morza, ziemie i niebo. Wszystko, co istnieje, należy do Stwórcy, dlatego człowiek nie może nic Mu ofiarować. Jedyną rzeczą, jaką istota ludzka może zrobić dla Stworzyciela świata, to wyznawać go wdzięcznym sercem. W trzeciej strofie Bogu przypisane są cechy ludzkie, ponieważ Stwórca wykonuje takie działania jak człowiek. Jedyne co różni Boga od człowieka, to wykonywanie tych czynności w idealny i nadzwyczajny sposób. Podmiot liryczny ukazuje w utworze również wielkość i mądrość Boga. Dzięki tym cechom natura jest różnorodna i działa harmonijnie. Z kolejnej strofy dowiadujemy się, że Bóg kieruje przyrodą i to dlatego za rozkazaniem Stwórcy "w brzegach morze stoi" oraz "dzień i noc swoje czasy znają". W strofie piątej podkreślony został związek człowieka z naturą. Za pomocą metafor Jan Kochanowski ukazał przyrodę, w której wszelkie zmiany zachodzą w cykliczny sposób. Owe modyfikacje sprawiają, że natura wciąż się przeobraża i odradza. Z przedostatniej strofy dowiadujemy się, że Bóg jest szczodry, a natura została Mu całkowicie podporządkowana. Człowiek zaś jest nieodłączną częścią świata i też podlega ustalonym przez Boga prawom i nakazom. Ostatnia strofa ma pochwalny charakter. Pojawia się w niej wyraz wdzięczności podmiotu lirycznego za wszelkie otrzymane dobra materialne i duchowe. Utwór zakończony został prośbą o nieustanną opiekę.
Hymn "Czego chcesz od nas, Panie" Jana Kochanowskiego uważany jest za klasyczny przykład poezji sylabicznej. Świat w utworze jest uporządkowany; panuje w nim harmonia i równowaga. Wszystko, co zostało stworzone przez Boga, ma swój głębszy sens.
Innym utworem ukazującym nieco inna wizję poetyki klasycyzmu jest wiersz Juliana Tuwima "Rzecz Czarnoleska". Podmiot liryczny zastanawia się nad sensem życia, znaczeniem kultury i sztuki. Julian Tuwim sięga po wzory klasyczne, nawiązując przy tym do antyku. Wiersz "Rzecz Czarnoleska" jest utworem opowiadającym o poezji Jana Kochanowskiego. Podmiotem lirycznym jest jakiś poeta, który opisuje powolne tworzenie się liryki. Owa twórczość poetycka niepokoi człowieka. Zwykłe słowa powoli układają się w całość. Poezja tworzy się z chaosu i z czasem staje się sensowna, i przy tym nadaje sens, ład i harmonię szarej codzienności. Kilka słów powstających z natchnienia, nawet zwykłych osób, staje się powoli poezją. W utworze Juliana Tuwima nie ma zbyt wielu środków stylistycznych. Pojawiają się epitety: "głuchy nierozum", "sens człowieczy", "ostrym promieniem". Występuje również metafora: "słowa się z wolna w brzmieniu przeistacza". Dzięki powyższym figurom retorycznym poeta buduje nastrój.
Zarówno hymn "Czego chcesz od nas, Panie" Jana Kochanowskiego jak i wiersz Juliana Tuwima są utworami przywołującymi poetykę klasycyzmu. Te dwa wiersze są ze sobą powiązane, bowiem Julian Tuwim w swoim utworze opowiada o poezji Kochanowskiego. Oba dzieła odznaczają się harmonijną budową, jasnością i prostotą, i tym samym zachowują cechy klasycyzmu. Zarówno pierwszy jaki i drugi utwór ukazują piękno i prawdę, jako najważniejsze przejawy ludzkiego rozumu. W utworze Jana Kochanowskiego tym pięknem jest Bóg, Stwórca świata, w wierszu Juliana Tuwima, czar przejawia się w poezji powstającej dzięki natchnieniu, które daje Bóg.