Siarczany(VI) i ich zastosowanie

Siarczany to sole lub estry tlenowych kwasów siarki. W chemii nieorganicznej siarczany(VI) to pochodne kwasu siarkowego(VI) . Jon siarczanowy(VI) to dwu ujemny anion o wzorze empirycznym SO42− i masie cząsteczkowej 96,06 unitu; składa się z jednego centralnego atomu siarki otoczonego przez cztery atomy tlenu, ma kształt czworościanu. Jon siarczanowy(VI) jest resztą kwasową kwasu siarkowego(VI).

Wiele siarczanów(VI) jest dobrze rozpuszczalnych w wodzie. Do wyjątków należą np. siarczan wapnia, strontu, baru, ołowiu(II), srebra i rtęci(I).

Siarczany są bardzo zróżnicowaną grupą minerałów Ich największe koncentracje tworzą się w wyniku odparowania wód morskich i słonych jezior. W znacznych ilościach wytrącają się wtedy siarczany wapnia które mogą tworzyć samodzielne złoża często ogromnych rozmiarów lub towarzyszą złożom soli kamiennej i soli potasowo-magnezowych. W tych ostatnich często obecne są również siarczany magnezu .

Wiele siarczanów jest produktami wietrzenia minerałów siarczkowych. W strefach utleniania złóż kruszcowych spotyka się m. in. siarczany żelaza miedzi czy ołowiu. Niekiedy stanowią one ważne składniki wydobywanych rud tych metali.

Ze wszystkich siarczanów tylko trzy mają ważne znaczenie gospodarcze. Są to: gips, anhydryt i baryt. Gips i anhydryt są surowcami do produkcji cementów, materiałów szybkowiążących, farb mineralnych i nawozów sztucznych. Drobnoziarniste odmiany skał gipsowych od tysiącleci stanowią ceniony materiał dekoracyjny, stosowany w architekturze i rzeźbiarstwie. Przezroczyste kryształy gipsu znajdują zastosowanie w optyce.

Baryt stosowany jest do wyrobu białych farb oraz jako materiał obciążający w produkcji betonów ciężkich (do budowy reaktorów jądrowych) i płuczek (do wiercenia głębokich otworów w górnictwie naftowym).

Siarczany służą także do produkcji środków do konserwacji drewna, odczynników chemicznych, pestycydów i leków.