Historia Starozytnej Mezopotamii w pigułce.

Mezopotamia to w większości nizinny kraj, od północy okala ją Taurus Armeński, od zachodu Pustynia Syryjska, od wschodu natomiast Góry Zagros. Na północy rolnictwo odbywało się bez irygacji, w środkowej potrzebne było doprowadzenie wody za pomocą kanałów irygacyjnych ,a południowej ( najżyźniejszej) wymagało odprowadzenia wody z terenów podmokłych. Bogactwa Mezopotamii przyciągały najeźdźców, ze względu na „ otwartość” terenu, brak naturalnych barier oraz sprzyjające warunki atmosferyczne i klimatyczne. W Południowej Mezopotamii nie było żadnych bogactw naturalnych, więc była ona „skazana” na handel z północną i południowym wschodem. Pierwsze miasta powstały około 3500 r. p.n.e. Potem Sumerowie osiedlili się w południowej części Mezopotamii i zapoczątkowali rewolucję urbanistyczną ( stworzyli miasta, stanowiące samodzielne państwa) , jądrem miasta- państwa były sanktuaria ( zikkuraty), do świątyń tych należała znaczna część ziem uprawnych. Władca był jednocześnie naczelnym kapłanem, nazywano go wybrańcem Bogów, jego obowiązkiem było składanie ofiar, organizacja uroczystości religijnych i wznoszenie świątyń. Sumerowie stworzyli pismo, zwane potocznie klinowym, powstało ono na potrzeby administracji świątynnej i państwowej, lecz szybko znalazło zastosowanie w życiu jednostek, jak i sferze religii i kultury. Władcom Akadyjskim udało się stworzyć rozległe imperium, sięgające poza granice Mezopotamii, zamieszkiwała je ludność semicko-sumeryjska, a którą rządziła semicka dynastia. Członkiem semickiej dynastii był Sargon ( 2350-2279r.p.n.e ), stworzył on państwo sięgające aż do zatoki perskiej, daleko na północ. Następcom Sargon udało się utrzymać imperium do 2210 r. p.n.e. Następnie władcą Mezopotamii zastał Hammurabi, twórca kodeksu praw, znanych dzisiaj na całym świecie , scalił on politycznie państwo, a najważniejszym miastem stał się Babilon, który nadał nazwę całej krainie – Babilonia. Kolejnym wielkim państwem Mezopotamii była Asyria, która leżała w strefie „ rolnictwa deszczowego”, w XVI w. p.n.e. dokonał się gwałtowny rozwój Asyrii, podbój północnej i środkowej części kraju , podporządkowanie Babilon. Okres największej świetności Asyrii przypada na IX – VII w p.n.e. , a gwałtowny rozwój zakończył się straszliwa katastrofą, ponieważ Merowie zniszczyli struktur państwa w 612 p.n.e. Powstało państwo nowobabilońskie( 612 – 539). Wracając jednak do Asyryjczyków. Władcy asyryjscy stosowali masowe deportacje ludu i osadzano daleko od pierwotnych siedzib, w wielu miejscach tworzyli własną administrację, usuwając przedstawicieli lokalnych dynastii, osobiście dowodzili armią, którą organizowano na zasadzie poboru, korpusy liczyły 10000 – 20000 wojowników. Piechota dzieliła się na piechurów walczących włócznią oraz na łuczników, ważną rolę odegrały dwukonne wozy bojowe oraz jazda konna i na wielbłądach, trudnili się w oblężeniu miast, używali do tego wież na rolkach i taranów.