Książę Ramzes XIII - Bolesław Prus "Faraon"

Książę Ramzes XIII jest główną postacią powieści Bolesława Prusa „Faraon”. Jest on czwartym synem egipskiego władcy Ramzesa XII i królowej Nikotris, równocześnie jest on następcą tronu – erpartem. Po śmierci ojca został prawowitym władcą państwa, wcześniej był on namiestnikiem Dolnego Egiptu. Ramzes był ostatnim faraonem dwudziestej dynastii. Jego pełne imię brzmiało Cham-sem-merer-amen-Ramzes.

Ramzes XIII był to dwudziestodwuletni młodzieniec, z delikatnymi rysami twarzy, co potwierdza cytat: „Był to piękny młodzieniec, z twarzą prawie kobiecą (...), lecz nie było w nim śladu zniewieściałości.”. Książę od najmłodszych lat żywo interesował się wojskowością i tak jak przystało na prawdziwego żołnierza był silny i wysportowany. Dobrze radził sobie podczas długich marszów oraz wypraw wojennych, był przyzwyczajony do wysiłku. Myślę, iż zainteresowanie Ramzesa wojskowością miało odzwierciedlenie w jego ubiorze gdyż stroje jego były zazwyczaj strojami wojskowymi.

Ramzes był osobą porywczą oraz gwałtowną ciężko było mu podporządkowywać się pod jakieś zasady. Nie łatwo było nim manipulować. Lecz nie doceniał on roli nauki, wierzył tylko w siłę wojska. Był niestały w uczuciach. Uważam, że cechy charakteru i postępowanie Ramzesa zgubiły go, gdyż, mimo że miał ogromne chęci, energię oraz dobry plan, popełnił on wiele błędów, nie docenił siły i bezwzględności swoich przeciwników, źle dobrał sobie sprzymierzeńców, widać, że zabrakło mu doświadczenia w walce z kapłanami, przez co poniósł klęskę.

Zainteresowania faraona miały charakter militarny, lubił opracowywać plany bitew, a także trenować sztukę wojskową. Sądzę, iż zainteresowania te uczyniły go doskonałym strategiem. Rozrywką dla faraona było polowanie na kaczki, trenował w ten sposób swoje skupienie, cierpliwość oraz celność.

Ramzes bardzo negatywnie oceniał kapłanów, uważał, że to oni są winni brakowi pieniędzy w skarbcu. Nie popierał ich praktyk religijnych, lecz śmiem twierdzić, że jednak nie docenił on inteligencji kapłanów, co nie pozwoliło mu wygrać ‘walki’ toczonej z nimi. Władca nie mógł patrzeć na cierpienie chłopów i niewolników, zależało mu, aby poprawić ich los. Przykładem może być sytuacja w Pi-Baios, gdzie lituje się nad losem biednego chłopa, któremu wojska zasypały kanał budowany długie lata. Potem wielokrotnie staje w obronie ciemiężonego ludu, nie zawsze we właściwy i godny władcy sposób.

Mimo to taka postawa jest godna pochwały i bardzo rzadka wśród społeczeństwa Egiptu. Zdecydowanie mogę uznać, iż Ramzes to bardzo wartościowy człowiek. Posiadał dobre i wrażliwe serce, rozumiał potrzeby i problemy ludzi biednych. Pomimo naiwności, wzbudza w czytelniku pozytywne uczucia.

Praca również w załączniku.