Zakon Templariuszy

W 1118 roku Hugo de Payens wraz ze swymi towarzyszami założył Zakon Ubogich Rycerzy Chrystusa i Świątyni Salomona. Swoją siedzibę miał w Jerozolimie, niedaleko dawnej Świątyni Salomona (w tamtych czasach meczetu Al. – Aksa)

Jego zadaniem początkowo była opieka i zbrojna ochrona pielgrzymów przybywających do Ziemi Świętej.

Reguła zakonu tworzyła podstawy nowej formy zakonnej. Pomimo, że wciąż obowiązywały śluby czystości posłuszeństwa i ubóstwa, to Templariusze mieli nie znane innym zakonom zadania militarne - obowiązek prowadzenia walki zbrojnej z niewiernymi. Mieli też inną strukturę wewnętrzną: decydującą rolę odgrywali w zakonie bracia świeccy, a nie księża.

Reguła zakonna kładła duży nacisk na sprawy wojskowe.

Uzbrojenie rycerzy-mnichów miało być mocne i proste.

Jeśli bracia nie byli zajęci walką, powinni zajmować się naprawą ekwipunku. Włosy nosili krótko obcięte, "aby mogli swobodnie spoglądać w przód i do tyłu" - jak mówi reguła. Zabraniała ona również stosowania długich i "nieumiarkowanych" postów jak w innych zakonach. Ubiorem zakonnym braci-rycerzy był biały płaszcz nakładany na zbroję. Papież Eugeniusz III pozwolił później templariuszom nosić na płaszczu czerwony krzyż. Natomiast bracia służebni i giermkowie nosili płaszcze ciemne lub brązowe.

Członkowie Zakonu dzielili się na cztery grupy: braci-rycerzy braci służebnych – serwientów, kapelanów, oraz służby i rzemieślników.

Pod naciskiem Filipa IV papież Klemens V rozwiązał 1312 zakon, jego majątki formalnie przekazano joannitom. We Francji zostały w dużej mierze zagarnięte przez króla.