Konszachty z nieczystymi siłami. Przedstaw najciekawsze realizacje tego tematu w wybranych utworach literackich.

BIBLIOGRAFIA
I. Literatura podmiotu:
1. Bułhakow Michaił, Mistrz i Małgorzata, wydawnicto Muza, Kraków 2006 r.
2. Goethe Johan Wolfgang, Faust, wydawnicto Greg, Kraków, 2008 r.
3. Mickiewicz Adam, Dziady [w:] część II, wydawnictwo Greg, Kraków 2009 r.
4. Rice Ann, Wywiad z Wampirem, wydawnicto Rebis, Poznań 2005 r.
5. Słowacki Juliusz, Kordian, wydawnicto Greg, Kraków 2009 r.

II. Literatura przedmiotu:
1. Jastrun Mieczysław, Mickiewicz, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1949
2. Jerschina Stanisław, Zdzisław Libera, Eugeniusz Sawrymowicz Historia literatury polskiej okresu romantyzmu dla kl. X, Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych, Warszawa 1961, str. 84-95, 215-224
3. Maciejewski Jarosław, Kordian Juliusza Słowackiego, Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych, Warszawa 1964

III Ramowy plan prezentacji
1. Określenie problemu
Teza: Bohaterowie którzy zawierają konszachty z nieczystymi siłami
2. Kolejność prezentowanych argumentów:
1. Przykłady bohaterów zawierających konszachty z nieczystymi siłami w „Wywiadzie z Wampirem”
2. Przykłady bohaterów zawierających konszachty z nieczystymi siłami w „Mistrzu i Małgorzacie”
3. Przykłady bohaterów zawierających konszachty z nieczystymi siłami w „Fauście”
4. Przykłady bohaterów zawierających konszachty z nieczystymi siłami w „Dziadach”
5. Przykłady bohaterów zawierających konszachty z nieczystymi siłami w „Kordianie”
3. Wnioski: Literatura dostarcza nam przykładów bohaterów, którzy zawierają konszachty z nieczystymi siłami

Ludzi od zarania dziejów pociągało to co mroczne, tajemnicze i zakazane. Jest to świat duchów, czarownic, wampirów i demonów. Ludzie od podpisywali cyrografy, wywoływali duchy, mieli styczność z nawiedzonymi domami, z okultyzmem, odprawianiem rytuałów czy składaniem zwierząt i ludzi w ofierze. Były to przypadki zawarcia konszachtów z nieczystymi siłami. Była formą uspokojenia złych sił i bogów, które w zamian za składanie im czci zostaną zaspokojone, a ich gniew nie dotknie wyznawców.
Jako pierwszą chciałbym omówić książkę Ann Rice „Wywiad z Wampirem”. W której Louis rozmawia z dziennikarzem. Opowiada on o swoich wampirzych losach. O tym jak stał się wampirem za sprawą innego wampira Lestalta.
Louis jest przykładem bohatera który powoli zatraca człowieczeństwo. Z początku nie chce zabijać, buntuje się przeciwko swej naturze wampira, zabija zwierzęta. Kolejną bohaterką, jest Klaudia, która zabijając wampira, istotę tej samej rasy co ona, zawarła konszachty z nieczystymi siłami.
Następną powieścią jaką chciałbym omówić jest „Mistrz i Małgorzata” Michaiła Bułhakowa. Bohaterką, która zawarła konszachty z nieczystymi siłami jest Małgorzata. Nieczystą siłę reprezentuje tutaj Woland – diabeł, szatan. Zgodziła się na bal u diabła, miała życzenia wobec Szatana. Małgorzata zgadza się na zostanie królową balu u Wolnada. Dostała tą propozycję od Asasella pomocnika Wolanda, jednego z jego świty. Otrzymała również krem od Asasella. Wtarła krem i wyleciała z mieszkania na miotle. Później wsiadła do samochodu Asasella i polecieli na bal, na Sadową. Zaczęły się przygotowania do balu. Małgorzata została wysmarowana krwią. Bal u Wolanda się zaczął. Goście całują Małgorzatę w kolano, które jej puchnie. Woland powiedział, że spełni 1 życzenie Małgorzacie. Pierwszym życzeniem było to aby Friedzie przestano przynosić chusteczkę, lecz Woland powiedział, że to nie leży w jego kompetencji i musi zrobić to Małgorzata. Woland poprosił o jej prawdziwe życzenie i Małgorzata poprosiła, aby zwrócić jej Mistrza.
Następnym dramatem jaki chciałbym omówić to „Faust” Goethe Johana Wolfganga. Bohaterem który, zawiera konszachty z nieczystymi siłami jest Faust. Nieczystą siłą jest Mefistofeles. W początkowej części dramatu, w Prologu w Niebie, Pan Bóg pyta Mefistofelesa o Fausta i zakłada się z nim o jego duszę. Następnie Faust odrzuca rozum i postanawia skierować się do świata magii. Faust wywołuje Ducha Ziemii, który go potępia. Faust zabiera się do tłumaczenia Ewangelii św. Jana, natrafia na frazę „Na początku było słowo”. Zamienia „słowo” na „czyn” co jest już herezją. Faust próbuje uciszyć psa, który szczeka, wyję i kręci się po pracowni, próbuje użyć zaklęcia aby uspokoić psa. Niestety pies znika i pojawia się Mefistofeles przebrany za wędrownego nauczyciela. W czasie rozmowy Mefistofeles przedstawia się, lecz Faust nie chce go wypuścić z pracowni. Oferuje on rozrywkę w postaci szatańskich sztuczek. W ten sposób usypia Fausta i wymyka się z pracowni. W następnej scenie dochodzi do kontraktu o duszę Fausta z Mefistofelesem, podpisany cyrograf został jego krwią. U czarownicy Faust został odmłodzony. Na ulicy spotyka Małgorzatę i wieczorem w domu zostawia klejnoty. Niestety klejnoty oddane są księdzu. Faust spotyka się z Małgorzatą. Małgorzata dowiaduje się, że jest w ciąży. Gdy Faust dowiaduje się, że Małgorzata jest w więzieniu, żąda aby Mefistofeles wyciągnął ją z więzienia. Jednak Małgorzata nie poznała go, jakby oszalała. W IIgiej części dramatu Mefistofeles na balu u króla był błaznem. Powiedział królowi, że wie gdzie znajdują się bogactwa pod ziemią. Faust aby spełnić zachciankę króla (wskrzeszenie Parysa i Heleny) udaje się do Bogiń starożytnego świata – matek. Nagle na scenie wraz Faustem pojawia się Parys i Helena. Faust poszukuje Heleny po zniknięciu jej na balu. Faust spotyka się z Heleną na jej dworze. Faust i Helena spładzają dziecko. Okazuje się, że wróżka Forkadia, która im towarzyszyła to Mefistofeles. Później Faust przychodzi do namiotu dowódców, podając się za wysłannika Nekromanty, którego Cesarz ocalił. Dzięki pomocy Mefistofelesa wojska Cesarza wygrywają. Cesarz podarował lenno Faustowi. Faust powiedział „Chwilo trwaj” i umiera. Diabeł chce zabrać duszę Fausta. Jednak Aniołowie zabierają duszę Fausta. Pomimo zawarcia przez Fausta konszachtów z nieczystymi siłami Aniołowie uratowali go od wiecznego potępienia
Następną pozycję którą chciałbym omówić są „Dziady” Adama Mickiewicza. Rolę nauczycieli, bliźnich z zaświatów, braci żywych pełnią zjawy pojawiające się w noc Dziadów. Przybywają tu te zjawy, które czują więź z żywymi, mają im coś do przekazania. Kaplicę odwiedzają: duchy dzieci postaci w postaci aniołków, Widmo Złego Pana – okrutnego dziedzica wioski, duch Zosi – pasterki, która nie potrafiła kochać. Wszystkie zjawy przekazują pouczenia o sensie cierpienia, konieczności miłości bliźniego, współżycia, współżycia z ludźmi. Pełnią więc rolę nauczycieli, bardzo wiarygodnych, bo kiedyś i oni byli ludźmi i tylko ludzie mogą pomóc. Zjawy w tej części dramatu służą pokazaniu pokrewieństwa między światem żywych i umarłych, potwierdzają prawdę, że istnieje ścisła spójność między światem realistycznym i mistycznym. Kwintesencją zła jest tu duch złego pana, który za życia gnębił swoich poddanych, był bezlitosny. Toteż po śmierci cierpi na okrutne męki – stado kruków i sów (jego dawni poddani) rozrywa na nim odzienie, kaleczy jego ciało. Dzieje się tak ponieważ popełnił najcięższy z grzechów – wystąpił przeciwko człowiekowi, postępował nieludzko i jest skazany na wieczne potępienie. Bohaterem zawierającym konszachty z nieczystymi siłami jest guślarz, ponieważ Biblia zakazuje wywoływania duchów.
Następną pozycją do omówienia jest „Kordian” Juliusza Słowackiego. To Kordian powołuje do życia Strach i Imaginację wyobraża sobie te uczucia, w jego wyobraźni materializują się one i przyjmują tak złowrogie postacie, że bohater nie waży się na popełnienie zbrodni. Udowadnia tym swoją słabość. Zło uosabia tutaj szatan, który wspomagany przez diabły i wiedźmy tworzy ludzi nowego wieku. Są to zdrajcy niechętni walce, bez wiary w zwycięstwo. W szpitalu wariatów odwiedza Kordiana Doktor – Szatan, który pokazuje mu 2óch wariatów. Jeden uważa się za Chrystusa, drugi za Atlasa. Szatan przekonuje Kordiana, iż jego idea samotnego poświęcenia się dla narodu była tak samo szaleństwem, jak wyobrażenia obu obłąkanych. Bohaterami, którzy zawarli konszachty z Szatanem to pacjenci szpitala psychiatrycznego jeden uważający się za Chrystusa, a drugi za Atlasa.