Świętość.

Świętość – czym właściwie jest? Jak ją zdefiniować? I kim są Ci, którzy są uważani, bądź też sami uważają się za świętych? Podobno ‘świętości’ można się nauczyć, nabyć w trakcie życia, które, jak wiemy, często potrafi zmienić postrzeganie naszego świata i ogólną jego percepcję w przeciągu roku, miesiąca, dnia lub chwili, mimo iż wydaje się to dla nas w danym okresie dosyć abstrakcyjną opcją. Szkoda tylko, że nie ma szkół takiej świętości, dzięki którym podążając wiernie wedle książkowych regułek i licznych praktyk można by się wspiąć na wyżyny tej umiejętności. No tak, szkół teoretycznie nie ma.. no może poza seminariami, które można by ewentualnie podciągnąć pod takowe szkolnictwo, aczkolwiek jedyną, prawdziwą szkołą tego dzieła jesteśmy my sami – nasz umysł, ciało, sumienie i dusza. Osiągnięcie tej umiejętności wiąże się jednak z wysiłkiem i z często praktycznym zaniechaniem dotychczasowego stylu życia . Korzystanie z przywilejów świętości możliwe jest za uznaniem i akceptacją tych którzy to potrafią, których jest mimo wszystko niewielu, co dowodzi niebanalności tej sztuki osiągnięcia celu i wytrwania w nim bez skazy.
Ponadto, podążając szlakiem naukowych wywodów, we współczesnej teorii pojęcie świętości rozpatrywane jest w trzech aspektach. Wyznaczniki lub też wspomagacze i udoskonalacze naszej wiedzy kategoryzują świętość na konsekracyjną, etyczną oraz ontologiczną. Pierwsza z nich pojmowana jest w wielu religiach jako właściwość przynależąca wybranym osobom, miejscom, przedmiotom i ideom. Określa ich relacje do Boga - tak jak przykładowo judaistyczna przynależność do Boga, świadczy już o świętości. Najlepszymi przykładami mogą tutaj być: Przybytek, jako miejsce zamieszkiwania Boga, Naród Izraelski, nazywany narodem świętym, ze względu na fakt szczególnej własności Boga, podobnie wszystkie naczynia i miejsca kultyczne. Świętość oznacza tu to, co oddzielone jest od profanum, a więc świeckiego światka. Oddawanie danej rzeczy, miejsca lub osoby Bogu nazywane jest poświęceniem.
Kolejna to świętość etyczna – moralna, możliwa do osiągnięcia wyłącznie przez człowieka - w dodatku niekoniecznie wierzącego. Osiąga się ją przez życie zgodne z prawem naturalnym - zapisanym w naturze człowieka kierującym się zasadami moralnymi, podążającym za dobrem, prawdą i pięknem, a w stosunku wobec człowieka czy Boga, kierującym się miłością i miłosierdziem. Takie nacechowanie może doprowadzić go do okrzyknięcia świętym.
I wreszcie świętość ontologiczna – metafizyczna, gdzie świętość jest przymiotem wyłącznie boskim, bo jedynie Bóg ze swej natury jest święty.
W chrześcijańskiej religii – zwłaszcza w teologii Kościołów Wschodnich, uczestnictwo człowieka w tego rodzaju świętości jest realnie możliwe, a nawet konieczne. Chodzi tu głównie o wzgląd na przebóstwienie człowieka – mocno akcentowane w tekstach Ojców Kościoła zarówno Wschodnich jak Zachodnich - "Bóg stał się człowiekiem, aby człowiek mógł stać się Bogiem".
Wszystkie trzy aspekty w chrześcijaństwie zawierają się jednogłośnie w jednej osobie – Jezusie Chrystusie, który poprzez swoje życie, męki, wyrzeczenia i cierpienia oraz wszelkie liczne cnoty udowadniał to zarówno za życia – podczas całego swego pobytu i męczeństwa na ziemi, jak i po śmierci – u boku Boga ojca swego wraz z którym urzędują w Królestwie Niebieskim okazując zwykłym śmiertelnikom swoje miłosierdzie.
Drugą osobą, bezkompromisowo zaliczoną, według mnie, do grona nazywanych świętymi, jest Nasz ś.p. papież – Jan Paweł II, także wyrażający całym swoim życiem wszystkie cnoty wzorowego chrześcijanina – miłosiernego i przebaczającego najgorsze, zdawałoby się, poczynania, będącego zarazem autorytetem współczesnych katolików dążących do wzorowego życia, godnego bytu zarówno na ziemi – w zgodzie z sumieniem i duszą, jak i po śmierci.
Tak więc osoba święta to niezwykły człowiek z powołaniem – nieszukający uznania, ani sławy. Czyniący dobro, pomagający potrzebującym, dla którego oddanie się pomocy innym jest największym szczęściem. Poprzez kształcenie swojej duszy i silną wiarę ma bliższy kontakt z Bogiem.
…Znalezienie tak idealnej osoby jest niezwykle trudne.