"Wyprawa, wędrówka, tułaczka... - podróż niejedno ma imię".

Wiele postaci historycznych i literackich podróżowało. Cel ich wędrówki był jednak różny. Jedni wyruszali w świat, aby coś odkryć, zrozumieć, zrealizować marzenia, inni czynili to w celu wzbogacenia się, lub dlatego, że zmusiła ich do tego sytuacja polityczna. W kulturze podróż odbywa się nie tylko w przestrzeni, np. wędrówka dusz, podróż w głąb samego siebie, podróż w czasie. Podróże od wieków pasjonowały ludzi i motywowały ich do odkryć nowych, nieznanych miejsc.

Literatura polska zawiera wiele świadectw wymuszonych okolicznościami politycznymi i historycznymi podróży. Między innymi emigracja po upadku powstania listopadowego. Była ona ucieczką przed więzieniem.

Czasem, niestety, wędrówka prowadzi do śmierci tak jak w znanym micie o Dedalu i Ikarze. Młody Ikar zafascynowany możliwością latania nie usłuchał rad ojca. Wzleciał zbyt wysoko i wosk, którym miał przymocowane do ramion skrzydła stopił się - śmiałek wpadł w morze i zginął.

Biblia często odwołuje się do motywu wędrówki, w jej perspektywie ujmuje zarówno jednostkowe losy ludzi, jak i dzieje narodu Izraela. Po wyjściu z niewoli egipskiej, Izraelici przez czterdzieści lat tułali się po pustyni, ich podróż była oczyszczającą próbą, przygotowaniem do osiągnięcia celu wędrówki, tzn. Ziemi Obiecanej - Palestyny. Podczas tej podróży Bóg dał swemu narodowi prawa, najpierw Dekalog, później przepisy bardziej szczegółowe. Chrystus, od trzydziestego trzeciego roku życia, był wędrownym nauczycielem, stale znajdował się w podróży, nie miał domu. Po śmierci Jezusa apostołowie rozpoczęli podróże misyjne, docierali nawet do odległych rejonów basenu Morza Śródziemnego.

Marek Kamiński jako pierwszy człowiek dotarł na oba bieguny Ziemi bez pomocy z zewnątrz w ciągu jednego roku. Brał udział w wielu wyprawach. Była to realizacja jego marzeń.

Homer stworzył archetyp podróżnika, wędrowca, tułacza, którym w jego poemacie był Odyseusz. Głównym tematem "Odysei" są przygody powracającego spod Troi do domu króla Itaki, jednego z najważniejszych bohaterów zmagań pod Troją. Dziesięcioletnia podróż Odyseusza stała się w kulturze europejskiej synonimem upartej, niebezpiecznej wędrówki, podczas której bohater "zobaczył miasta, ludzi wielu i poznał myśli".

Henryk Sienkiewicz w książce "W pustyni i w puszczy" opisuje porwanie Stasia Tarnowskiego i małej Nel przez zwolenników Mahdiego. Młodym bohaterom udaje się uciec, jednak czeka ich długa, pełna przygód, wędrówka po dzikiej Afryce. Podróż uczy Stasia odpowiedzialności i jest początkiem związku z Nel, który w przyszłości doprowadzi do ich małżeństwa.

W "Małym Księciu" A. de Saint-Exupéry ukazuje międzyplanetarną wędrówkę małego mieszkańca planety B-612. Podróżowanie dostarcza Małemu Księciu powodów do zdziwienia i niezadowolenia. Dzięki niej poznaje, czym jest miłość, przyjaźń i śmierć. Wartości, jakim hołdują dorośli rozczarowują bohatera, który uosabia marzenia i poszukiwanie dziecka.

W literaturze wędrówka poza znaczeniem konkretnym, przestrzennym, nabiera wymiaru symbolicznego. Autorzy traktują ją jako pretekst do refleksji o losie ludzkim, kondycji człowieka w świecie, odwiecznym dążeniu do celu, którym może być miłość, śmierć, dotarcie do siebie samego lub po prostu zdobycie kolejnego doświadczenia. Dlatego stwierdzenie "[...] podróż niejedno ma imię" uważam za trafne.