1. ‘człowiek nieudolny’; 2. dawniej ‘niedołężność, niedomoga, niewydolność’.
Pochodzenie:
Od XVI w.; ogsłow. (por. czes. nedoluha ‘choroba, słabość’, słowac. nedoluha ‘niepogoda’) < psłow. dialektalne *ne-dolęga ‘niedawanie sobie z czymś rady, niezaradność’; ‘człowiek niesprawny, niezaradny, niezdolny do wykonywania czegoś’ – utworzone od psłow. rzeczownika *dolęga ‘dawanie sobie z czymś rady, sprawność, zaradność’; ‘człowiek zaradny, sprawny, zdolny do wykonania czegoś’ (w pol. forma ta widoczna jest wyłącznie w nazwach osobowych i miejscowych, por. nazwa osobowa i herbowa Dołęga oraz nazwa miejscowa Dołęgi) z dodatkiem przeczenia *ne-.
Źródło
Nad śmiertelności naszej niedołęgą.
Wacław Potocki (1626-1696)
Dziatki porodzone bywają niedołężliwe.
Piotr Krescentyn, Księgi o gospodrastwie, 1549 r.
poleca
100%
2 głosy
niedołężny
1. ‘niemający sprawności fizycznej, nieudolny, niezdarny, ociężały’; 2. dawniej ‘upośledzony fizycznie, słaby’; od XVI w.; ogsłow. – słow. postać *nedolęžnъ ‘niemogący czemuś podołać, sprostać, nieudolny, niesprawny’ utworzona od psłow. postaci *nedolęgъ ‘ts.’, która prawdopodobnie jest przymiotnikiem odrzeczownikowym od *nedolęga.
Materiał opracowany przez eksperta
Spis treści
- Niedołęga