Egipcjanie czcili początkowo siły natury. Z czasem zaczęli czcić swe bóstwa pod postacią zwierząt, a następnie ludzi mających głowy zwierząt. Przed powstaniem jednego zjednoczonego państwa egipskiego każdy lokalny ośrodek władzy posiadał swoje bóstwo. Po zjednoczeniu kraju kult części z nich rozprzestrzenił się w całym Egipcie.
Najważniejszymi bogami z panteonu egipskiego byli: Ozyrys – bóg podziemi i podległej zmianom natury, Tot– bóg miasta Memfis i wynalazca pisma, Ra – bóg słońca, Set– bóg pustyni, Anubis – bóg zmarłych, Izyda – żona Ozyrysa, Ptah – bóg stwórca. Egipcjanie czcili różne zwierzęta, które ich zdaniem były objawieniem przymiotów określonego bóstwa. Najbardziej znanym przykładem tego kultu może być kult świętego byka Apisa, w którym – zgodnie z wierzeniami Egipcjan – objawiała się siła i płodność boga Ptaha.
Egipcjanie wierzyli, iż będą żyli po śmierci, o ile ich ciało przetrwa na tym świecie. Dlatego też opracowali sposoby zachowywania swych ciał po śmierci, czyli ich mumifikacji. Dokonywano tego poprzez usunięcie wnętrzności oraz wypełnienie pustego ciała substancjami, które je konserwowały i wysuszały, chroniąc przed rozkładem. Zmumifikowane ciała faraonów i arystokracji spoczywały w bogato zaopatrzonych grobowcach, aby miały one w zaświatach wszystko to, co na ziemi. Najlepszym sposobem mumifikacji dla ludzi biednych było chowanie ich ciał w piaskach pustyni.
Echnaton składa hołd Atonowi, dekoracja z pałacu Tell el-Amarna