Władcę Egiptu nazywano faraonem. Sprawował on władzę despotyczną, tzn. władzę nieograniczoną nad swym krajem i swymi poddanymi. Faraon był nie tylko dowódcą wojskowym, ale także pełnił funkcje religijne, uchodząc początkowo za boga, a następnie za syna boga Re.
Bezpośrednimi wykonawcami rozkazów faraona byli urzędnicy. Oni właśnie nadzorowali prace przy nawadnianiu pól i budowie kanałów irygacyjnych, a także organizowali zagraniczne wyprawy handlowe i określali wysokość plonów. Najważniejszym urzędnikiem był wezyr, który m.in. urządzał wszystkie ważniejsze uroczystości państwowe. Przyjaciele oraz rodzina faraona nosili miano imachów.
Władca oraz urzędnicy utrzymywani byli przez chłopów, którzy nie byli niewolnikami, lecz znajdowali się pod władzą i opieką faraona. W okresie gdy nie musieli uprawiać ziemi, do ich obowiązków należała np. budowa i naprawa tam i kanałów irygacyjnych, budowa piramid. Chłopi stanowili 90% społeczeństwa starożytnego Egiptu.
Prace w polu, przedstawienia z grobowca tebańskiego
W Egipcie prawie w ogóle nie było niewolników. Pochodzili oni głównie spoza Egiptu i przeznaczani byli do prac w domach bogatych urzędników.
Osobną grupę w społeczeństwie starożytnego Egiptu stanowili kapłani. Ponieważ z czasem wielu faraonów obdarowało poszczególne świątynie ogromnymi dobrami, osiągnęli oni poważną pozycję ekonomiczną, a co za tym idzie polityczną w państwie. Spowodowało to, iż w pewnych okresach kapłan Amona zajmował drugie miejsce w państwie po faraonie,a kapłani potrafili doprowadzić do odpowiadających im zmian na tronie.
Ramzes II, rzeźby w kompleksie świątynnym w Abu Simbel