1. ‘dzień następujący po dzisiejszym’; 2. stpol. sporadycznie ‘początek dnia, ranek’ (por. też stpol. za jutra, z jutra ‘z rana’ (XV w.)); 3. przysłówek ‘w dniu następującym po dzisiejszym’; 4. przenośnie ‘przyszłość’.
1. ‘dzień następujący po dzisiejszym’; 2. stpol. sporadycznie ‘początek dnia, ranek’ (por. też stpol. za jutra, z jutra ‘z rana’ (XV w.)); 3. przysłówek ‘w dniu następującym po dzisiejszym’; 4. przenośnie ‘przyszłość’.
Od XV-XVI w.; ogsłow. (czes. jitro ‘rano, ranek’, ros. útro ‘rano, poranek’, słowac.jutro ‘ranek’) < psłow. *utro ‘rano, ranek’ – pokrewne m.in. z lit. aušrá ‘zorza poranna’ oraz łac. aurora ‘zorza poranna’; podstawą pie. *āus-ro- ‘świt, czas świtania, zorza poranna’ < *aues- ‘świtać, rozwidniać się’; rozwój *ustro> *utro.
W stpol. formy justrzejszy, a w XIV-XV w. jutrze ‘jutro’ oraz jutrza ‘rano’.
Źródło
Iżci jutrze przydzie do nas miły.
Kazania gnieźnieńskie, koniec XIV w.
Już było przyszło jutrzenne czucie.
Biblia królowej Zofii, 1455 r.
utworzony od stpol. przysłówka jutrze ‘jutro’
1. ‘gwiazda poranna’; 2. ‘świt, brzask’; od XV w.; pochodzi od stpol. przymiotnika jutrzny lub jutrzni; w stpol. też postacie justrzenka (XVI w.), jutrzna / jutrzenna gwiazda (XV w.); dawniej w XVI w. również justrzenka, dialektalnie jutrzenka / jutrzanka
1. ‘modlitwa odprawiana przed wschodem słońca’; 2. stpol. (od XIV w.) ‘poranek, czas ranny’; 3. ‘część brewiarza odmawiana o świcie’; podstawą psłow. przymiotnik *utrьnъ ‘poranny’
‘następnego dnia’; od XV w.; podstawą wyrażenie przyimkowe (na + za jutra).
Materiał opracowany przez eksperta