‘wydawać przeciągłe, żałosne dźwięki’
Pochodzenie:
Od XV w.; ogsłow. (por. czes. ječet ‘jęczeć, wrzeszczeć, wyć’, ukr. jačaty ‘żałośnie krzyczeć (o łabędziach)’) < psłow. *ęčati ‘wydawać żałosne dźwięki, jęki, jęczeć’ < pie. dźwiękonaśladowczy pierwiastek *enk- ‘wzdychać, jęczeć, stękać’.
poleca
b/d
jąkać
1. ‘mówić niepłynnie, nieskładnie, niewyraźnie’; 2. ~ się ‘mieć wadę wymowy, zacinać się, mówić niepłynnie’; od XV w.; zachsłow i płdsłow. (np. dolnołuż. jěkaś (se), czes. jekat, jikat) < psłow. *ękati (*ęcati) ‘wydawać niewyraźne dźwięki, jęki; bełkotać; zacinać się przy mówieniu’ – pozostaje w związku etymologicznym z psłow. *ęčati, dawniej jękać ‘jęczeć, narzekać; jąkać’, w stpol.w XVI w. forma jąknąć ‘bąknąć, pisnąć’ – dziś w postaci zająknąć się
poleca
b/d
jęk
‘żałosne, przeciągłe, pełne boleści dźwięki’; od XVI w.; ogsłow. < psłow.*ękъ < psłow. czasownik *ęčati, *ękati
poleca
b/d
wyjęczeć
czasownik przedrostkowy
poleca
b/d
zajęczeć
czasownik przedrostkowy
poleca
b/d
jęknąć
forma jednokrotna
Podobne teksty: