1. ‘rytmiczne kroki i ruchy w takt muzyki’; 2. ‘utwór muzyczny, przy którym można tańczyć’; 3. ‘zabawa taneczna’.
Pochodzenie:
Od XV w.; zapożyczenie ze śrniem. tanz (niem. Tanz ‘taniec’), co z kolei jest pożyczką ze stfr. dance / danse, które zostało utworzone od stniem. dansôn ‘ciągnąć’; por. też np. czes. tanec ‘ts.’
Źródło
To moja nawiętsza wada, Że tańcuję barzo rada, Powiedzcież mi, me sąsiady, Jest tu która bez tej wady?
Jan Kochanowski, Pieśń świętojańska o sobótce, II połowa XVI w.
Ubiegają się, kto ma pierwszy w tanku poskoczyć.
Mikołaj Rej (1505-1569)
poleca
b/d
tancerka
dawniej tanecznica
poleca
100%
2 głosy
tancerz
utworzone od śrniem. tanzer / tenzer ‘tancerz’; dawniej jako tanecznik
poleca
b/d
poleca
b/d
tan(y)
od XVI w.; dawniej występowało również zdrobnienie tanek
poleca
100%
2 głosy
tańcować
zapożyczenie ze śrniem. tanzen ‘tańczyć’; nowsza postać tańczyć
Podobne teksty: