1. ‘głupiec, prostak, nieuk’; 2. w medycynie ‘człowiek upośledzony umysłowo’ (od XIX w.); 3. rzadko ‘kompletny głupiec’.
Pochodzenie:
Zapożyczenie z łac. idiōta ‘nieuczony, niewykształcony, laik, prostak’ < gr.idiōtes ‘człowiek prywatny, zajęty swoimi własnymi sprawami, nieuczestniczący w życiu publicznym, wieśniak, prostak’ < gr. przymiotnik ídios ‘swój własny, osobny, prywatny’; występuje też w in. językach słow., np. czes. idiot, ros. idiót, a także w in. europejskich – por. niem. Idiot i fr. idiot.
poleca
b/d
idiocieć
‘stawać się idiotą, głupieć’; od XIX w.
poleca
b/d
idiotyczny
potocznie ‘głupi, kretyński’; od XIX w.; pochodzi od niem. idiotisch
poleca
b/d
idiotyzm
1. ‘głupota, głupstwo’; 2. w medycynie ‘upośledzenie umysłowe’; por. niem. idiotismus i fr. idiotisme ‘ts.’
Materiał opracowany przez eksperta
Spis treści
- Idiota