‘zakład przemysłowy przetapiający rudy w metale lub produkujący szkło’.
Pochodzenie:
Od XIV w.; zapożyczenie ze śrniem. hütte ‘chata, buda; huta’ (dziś niem. Hütte ‘chata, chałupa; schronisko; huta’); por. też czes. hut’ ‘ts.’ i słowac. huta ‘ts.’
Pierwotna postać
W XVI w. występowała także forma uta.
Źródło
Ferramentarius, ten który żelazo czyni, hutarz, hutnik.
Łacińsko-polski słownik Jana Mączyńskiego, 1564 r.
poleca
b/d
hutnik
– od XVI w.; wcześniej i równolegle forma hutarz
poleca
b/d
hutować
‘palić się mocno, jak w hucie (o drzewie)’; postać gwarowa.
Podobne teksty: