1. ‘wiecznie zielony krzew z rodzaju Camellia pochodzący z Chin i Indii (krzew herbaciany)’; 2. ‘młode suszone liście tego krzewu’; 3. ‘przyrządzany z nich napój’; 4. ‘napar z różnych ziół’.
Pochodzenie:
Od XVIII w.; zapożyczenie z hol. nazwy handlowej herba thee, będącej złożeniem łac. herba ‘zioło, ziele’ + hol. nazwa rośliny thee (ewentualnie jej zlatynizowanej formy thea) < chin. płd. tē ‘herbata (roślina)’.
Pierwotna postać
W gwarach często występowały formy: harbata (charbata) i arbata.
Ciekawostki
Z innej chińskiej nazwy ch’a-ye ‘herbaciane liście’ utworzono ros. čaj ‘herbata’,co zostało przejęte przez in. języki słow. W pol. śladem tego jest słowo czajnik ‘naczynie do parzenia herbaty’ > ‘naczynie do zagotowania wody. Holendrzy jako pierwsi przywieźli herbatę do Europy na początku XVII w., co wpłynęło na przyjęcie od nich również nazwy tego napoju (por. np. niem.Tee, ang. tea), natomiast na terenach wschsłow. zwyczaj picia herbaty został przyniesiony ze Wschodu, co też można zauważyć w nazewnictwie.
poleca
b/d
herbaciany
‘związany w herbatą’, np. herbaciany smak, herbaciana róża ‘róża o kolorze herbaty’
poleca
b/d
herbaciarnia
‘miejsce, gdzie można napić się herbaty’; od XIX w. wraz z upowszechnieniem się zwyczaju picia herbaty
poleca
b/d
herbarium
‘herbarz’; od XIX w.; bezpośrednie zapożyczenie z łac. herbārium
poleca
b/d
herbarz
‘zielnik, księga opisująca zioła i ich zastosowanie’; od XVI w.; por. ‘ts.’czes. herbař, ros. gerbarij, sch. herbar; pochodzi od łac. herbārium, herbārius (liber) ‘ts.’ < łac. herba ‘zioło’; częste w XVI-XVII w., później sporadyczne
poleca
b/d
herbatka
1. ‘lekki napój herbaciany’; 2. ‘skromne przyjęcie’; zdrobnienie
poleca
25%
4 głosy
herbatnik
1. ‘rodzaj kruchego ciasteczka podawanego do herbaty’ (na początku XX w.); 2. dawniej ‘czajnik’ i 3. ‘lubiący pić herbatę’.
Podobne teksty:
Materiał opracowany przez eksperta
Spis treści
- Herbata