1. ‘przedmiot z brązu w kształcie odwróconego kielicha, z metalowym drążkiem w środku, który uderzając o jego ściany, wydaje głośny dźwięk; też: ten dźwięk’; 2. ‘element konstrukcyjny w różnych urządzeniach, mający taki kształt’; 3. stpol (XV-XVI w.) zwon ‘dźwięk, coś dźwięczącego’.
Pochodzenie:
Od XVI w.; ogsłow. (por. czes. zvon, ros. zvon) < psłow. *zvonъ – pierwotnieczynność ‘dźwięczenie, dzwonienie’ > wtórnie ‘to, co dźwięczy, dzwoni’ – rzeczownik odczasownikowy od psłow. *zvьněti ‘głośno dźwięczeć, rozbrzmiewać’(w stpol. w XIV/XV w. stosowano formę wznieć ‘brzmieć, dźwięczeć’).
Pierwotna postać
W stpol. od XV w. słowo stosowane w postaci zwon.