1. ‘osoby małoletnie’; 2. ‘potomstwo względem rodziców’.
Pochodzenie:
Od XIV w.; ogsłow. (por. czes. děti, ros. déti) < psłow. *děti ‘ts.’ – forma liczby mnogiej od psłow. rzeczownika zbiorowego *dětь ‘ts.’, utworzonego z psłow.*dojiti ‘ssać’ (por. DOIĆ); pierwotne znaczenie ‘to, które ssie pierś’.
Źródło
Dziecka do jezuitów chodzą.
Krzysztof Opaliński (ok. 1610-1655)
Skoro z dziectwa swego mieszkał na puszczy.
Biblia Leopolity, 1561 r.
poleca
58%
7 głosów
dziatki
1. ‘dzieci, dziatwa’; 2. stpol. ‘dzieci względem rodziców’; 3. rzadkow stpol. również o ‘potomstwie zwierząt’; od XIV w.; pochodzi od psłow. dialektalnego *dětъky / dětьky ‘dzieci, dzieciątka’, będącego zdrobnieniem odpsłow. *děti
poleca
b/d
dziatwa
‘dzieci’; od XVII w.; utworzone od psłow. *dětva ‘niedojrzałe potomstwo, dzieci’ – rzeczownika zbiorowego od *dětь
poleca
75%
4 głosy
dziecię
1. ‘dziecko’; 2. ‘potomek’; 3. stpol. rzadko też ‘pisklę’; od XIV w.; ogsłow.< psłow. *dětę, *dětęte ‘dziecko’ – forma pojedyncza od rzeczownika zbiorowego *dětь z przyrostkiem *-ęt, zwykle stosowanym przy tworzeniu nazw młodych istot; w stpol. w XIV w. wyjątkowo występowała wtórna postać dziecięcie, a w XVI w. dzicię / dziecię; w gwarach czasem stosowano wtórną formę dziecio
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
100%
3 głosy
dziecko
od XV w., ale już w XIII w. wystąpiła nazwa osobowa Dziec(z)ko; słowo utworzone od psłow. *dětь przez dodanie przyrostka *-ьsko (zwykle używanego przy tworzeniu form o zabarwieniu negatywnym, np. babsko).
Materiał opracowany przez eksperta