1. ‘śledząc wzrokiem napisane lub wydrukowane litery, zapoznawać się z treścią tego, co jest napisane lub wydrukowane’; 2. ‘mieć umiejętność odbioru tekstu pisanego’; 3. przenośnie ‘przepowiadać coś, domyślać się czegoś na podstawie jakichś znaków’; 4. ‘o komputerze: odnajdywać i odtwarzać dane zapisane na nośniku informacji’; 5. dialektalnie też ‘liczyć, rachować’.
Pochodzenie:
Od XV w.; ogsłow. (por. czes. čítat ‘czytywać; liczyć, rachować; uważać zacoś’, ros. čitáť ‘czytać, deklamować; rozpoznawać, odgadywać sens czegoś ze znaków’, sch. čìtati ‘czytać, rozpoznawać znaki i odgadywać ich znaczenie’)< psłow. *čitati, *čitają/ę – forma wielokrotna od psłow. czasownika *čisti,*čьtą/ę ‘liczyć, rachować; rozpoznawać znaki, odgadywać, wróżyć, spostrzegać, pojmować, rozumieć; mniemać, sądzić, zważać, uważać na kogoś’– odpowiednikami tego słowa były m.in. lit. skaityti, skaitũ ‘czytać, liczyć;uważać za coś; recytować, wygłaszać’ oraz stind. cetati ‘uważa, spostrzega, myśli, poznaje, rozumie’ – podstawą jest pie. *(s)kueit- ‘spostrzegać, myśleć, być uważnym, uważać, szanować’ (patrz CZEŚĆ).
Pierwotna postać
W stpol. w XIV-XVII w. występowały formy czyść, czyści, cztę ‘czytać, rozumieć’.
Podobne teksty:
Materiał opracowany przez eksperta
Spis treści
- Czytać