1. ‘bardo szczupły’; 2. ‘jałowy, mało żyzny’; 3. stpol. i dialektalnie ‘ubogi’; 4. dialektalnie też ‘pośledni, drobny, lekki, cienki’.
Pochodzenie:
Od XV w.; ogsłow. (por. czes. chudý ‘biedny, ubogi’; przenośnie ‘nędzny, marny’, ros. chudój ‘ts.’, sch. hûd ‘zły, lichy; ubogi, chudy’) < psłow. *chudъ ‘chudy, szczupły, mizerny’ – pokrewny z lit. skaudùs ‘bolesny, bolący; kruchy (o drewnie); rzęsisty (o deszczu)’ – oba wyrazy są kontynuacją pie.*ksoudo- (od pierwiastka *kseud- ‘roztłuc, rozgnieść’); pierwotnie ‘rozkruszony, rozdrobniony, drobny’ > ‘niewielki, lichy, marny, mizerny, szczupły, chudy’.
Źródło
Aby się też z chudemi wdawał,
Ów chudziec co ranę odniósł.
Łukasz Górnicki (1527-1603)
Tak chudy zdrowie jako i pan kocha.
Wacław Potocki (1621-1696)
poleca
b/d
chuderlawy
‘chudy, drobny, mizerny, słabego zdrowia’; od XIX w.; pochodzi od pol. dialektalnego chuderla ‘człowiek chudy, wątły’ oraz chuderlak‘ istota chuda, mizerna, wynędzniała; chłop nieposiadający domu ani ziemi’– wszystkie te formy są derywatami od chudy w charakterze ekspresywnym; dawniej w postaci chudorlawy
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d
Podobne teksty:
Materiał opracowany przez eksperta
Spis treści
- Chudy