• Teatr absurdu – wywodzi się z przedwojennego teatru groteskowego. Posługując się charakterystycznymi środkami wyrazu: parodią, groteską i czarnym humorem, odsłania pustkę współczesności. Do minimum ogranicza akcję – wszystko odbywa się w wiecznej teraźniejszości, dekoracje są ubogie i umowne, a bohaterowie pozbawieni indywidualności. Porozumiewają się zmodyfikowanym składniowo i logicznie językiem, by pokazać, że już dawno przestał służyć komunikacji.
Przedstawiciele: Samuel Beckett i Eugene Ionesco.
• Teatr autonomiczny Tadeusza Kantora – miał swoją premierę w 1956 r. w Krakowie pod nazwą Cricot II. Jest to teatr, który odrzuca słowo i realizuje się wyłącznie w ciągu obrazów. Przykładem jest przedstawienie Wielopole, Wielopole.
• Teatr ubogi – koncepcja Jerzego Grotowskiego, że teatr powinien opierać się na działaniach scenicznych aktora– jego gestach, pracy ciałem, głosie. Scenografia i tekst literacki nie są ważne. Negował też tradycyjny podział na widownię i scenę. Początkowo tworzył swój teatr w Opolu (Teatr 13 Rzędów), później założył i kierował Teatrem Laboratorium we Wrocławiu.
• Scena Plastyczna KUL – również rezygnuje z tekstu, a podstawowymi środkami wyrazu jest światło, muzyka, gest.