• Do trupa (Jan Andrzej Morsztyn) – sonet oparty na porównaniu spokoju trupa z cierpieniami zakochanego. Oczywiście pointą jest stwierdzenie, że lepiej jest być trupem niż nieszczęśliwie się zakochać.
• Liryki Daniela Naborowskiego Jego wiersze zalicza się do nurtu poezji dworskiej, ale jest jednocześnie autorem, który najdobitniej wyrażał barokową ideologię. Zastanawia się nad przemijaniem, kruchością życia i tym, jak w tej niepewności odnajduje się człowiek.
— Cnota grunt wszystkiemu – 16 wersów zaczynających się od słów „Nic to...” i gromadzących zaszczyty i splendory życia. Ale nic one nie znaczą, bo przemijają – tylko życie cnotliwe gwarantuje życie wieczne.
— Do Anny – przykład wyrafinowanej poezji konceptyzmu. Naborowski znów przekonuje, że wszystko przemija. Wszystko z wyjątkiem uczucia do ukochanej Anny.
— Krótkość żywota – Naborowski jako mistrz syntez w każdym wersie dowodzi znikomości życia. Aby lepiej zobrazować przemijalność, używa ciągu nazw abstrakcyjnych i ulotnych zjawisk: cień, dym, błysk, punkt, dźwięk.
• Moralia (Wacław Potocki) – jest to zbiór ponad 2000 wierszy, które są komentarzem łacińskich przysłów. Tekst nie był przeznaczony do druku, więc komentarze są dość ostre – przebija z nich zwątpienie w jakikolwiek skutek reform i przemian społecznych.
• O sobie (Jan Andrzej Morsztyn) – poeta opisuje miłość przez porównanie jej do 23 różnych zjawisk, które okazują się niczym w zestawieniu z uczuciem do Katarzyny. Tekst raczej bawi i widać, że powstał w kręgu kultury dworskiej, aby stanowić źródło niezbędnych tam komplementów.
• Pamiętniki (Jan Chryzostom Pasek) – uznaje się je za przykład gawędy szlacheckiej. Zawierają portret (autoportret) XVII-wiecznego Sarmaty. Składają się z dwóch części: pierwsza obejmuje lata 1656-1666 (etap żołnierski i tułaczy w życiu pisarza), a druga to czas ziemiański (lata 1667-1688). Napisane wartkim, bogatym w opisy językiem.
• Pospolite ruszenie (Wacław Potocki) – obrazek pokazujący polską szlachtę podczas pospolitego ruszenia przeciw Kozakom. Zamiast walczyć, śpią w namiotach – tak Potocki kpi z Sarmatów.
• Transakcja wojny chocimskiej (Wacław Potocki) – XVII-wieczny epos, którego tematem jest wojna z Turkami z 1621 r.i zwycięska bitwa pod Chocimiem. Utwór jest dość swobodnym przekładem dziennika prowadzonego przez uczestnika wojny, Jakuba Sobieskiego, ojca króla Jana III Sobieskiego. Epos propaguje wzorzec wodza-Sarmaty, którym jest hetman Chodkiewicz.