Anonimowość – autorzy często nie ujawniali swojego nazwiska, jakby wpisując się w konwencję, że najważniejsza jest jedynie wartość dzieła.
Dwujęzyczność – w literaturze obok siebie funkcjonuje łacina i języki narodowe. Łacina pełniła wtedy funkcję uniwersalnego języka wszystkich wykształconych ludzi i dlatego kolejne książki tworzono też po łacinie.
Teocentryzm – filozofia, która uznaje Boga za centrum wszystkiego, stwórcę świata i tego, który ustanowił normy moralne. Ludzie szukali znaków od Boga w naturze, a filozofowie rozważali problem życia po śmierci.
Uniwersalizm – wszystkie państwa europejskie uznawały jedną władzę kościelną i świecką. Kościołem rządził papież, natomiast władzę świecką dzierżył cesarz – władca Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego. Językiem oficjalnym była łacina.