Ajschylos (525-456 p.n.e.) – twórca tragedii greckiej,którego twórczość poprzedziła dzieła Sofoklesa i Eurypidesa. Jego utwory zawierają tematykę religijną z elementami nacechowanymi moralizmem. W 484 r. p.n.e. wygrał pierwszy konkurs dramatyczny, a potem jeszcze 13 razy zdobywał główną nagrodę ateńskich igrzysk teatralnych. Wprowadził to teatru drugiego aktora, ograniczył rolę chóru i wprowadził do tragedii akcję dziejącą się poza sceną.
Arystoteles (384-322 p.n.e.) – obok Platona najwybitniejszy filozof grecki. Stworzył opozycyjny do Platona system filozoficzny,którego chrześcijańska odmiana (tomizm) jest od XIII w.oficjalną filozofią Kościoła katolickiego. Miał też ogromne zasługi w rozwoju astronomii, fizyki, biologii i logiki (niestety, większość jego teorii astronomicznych i fizycznych okazała się błędna).
Ezop (VI w. p.n.e.) – starożytny bajkopisarz, który stworzył tzw. bajkę zwierzęcą, której bohaterami są zwierzęta i przedmioty.Jego bajki stały się wzorem dla całej literatury europejskiej– naśladowali je m.in. La Fontaine, Kryłow, Rej, Krasicki i Mickiewicz.
Homer (VIII w. p.n.e.) – stworzył dwa wielkie eposy (Iliadę i Odyseję) i od niego zaczęła się historia literatury naszego kręgu kulturowego. Obie epopeje były podstawowymi tekstami w szkole greckiej i wyprowadzono z nich greckie pojęcia o bóstwach i świecie. Są podstawą kształtowania się pojęć religijnych i etycznych Greków i Rzymian. Badania tekstów dały też początek późniejszej nauce o literaturze, którą Grecy nazwali najpierw gramatyką, a później filologią.
Horacy (65-8 p.n.e.) – wielki rzymski poeta liryczny, który napisał m.in. Carmina (czyli pieśni), które tłumaczył Kochanowski,a na których wzorowało się wiele pokoleń. Był propagatorem epikureizmu (carpe diem – czyli chwytaj dzień) i zasady złotego środka. Przypisuje mu się słowa: „Słodko i zaszczytnie jest umrzeć za ojczyznę”.
Platon (ok. 427-347 p.n.e.) – jeden z najwybitniejszych filozofów starożytności, był twórcą systemu filozoficznego obecnie nazywanego idealizmem platońskim. Uważa się, że od niego zaczyna się właściwa filozofia europejska – rozumiana jako nauka, a nie spekulacje.
Safona (VII-VI w. p.n.e.) – grecka poetka, która, jak głosi legenda, była nieszczęśliwie zakochana w poecie Alkajosie. Mieszkała na wyspie Lesbos, gdzie prowadziła szkołę dla dziewcząt. Obok Pindara i Anakreonta należy do trójki najwybitniejszych poetów tego okresu. Napisała ponad 6000 wierszy, z czego do dziś zachowało się jedynie kilkanaście.
Sofokles (496-406 p.n.e.) – twórca tragedii greckiej, autor Antygony i Króla Edypa, ale także aktor. To on wprowadził na scenę trzeciego aktora, dodał dekoracje sceniczne i traktował każdą tragedię jako zamkniętą historię. Napisał 123 dramaty, ale do naszych czasów zachowało się tylko siedem.
Sokrates (469-399 p.n.e.) – filozof grecki, nauczał w Atenach,gdzie mieszkał i prowadził dyskusje z przypadkowymi przechodniami. Nie pozostawił po sobie żadnych tekstów; to, co wiemy, pochodzi z relacji Platona i Ksenofonta, z których Sokrates wyłania się jako retoryczny autorytet. Głosił, że cnota jest dobrem bezwzględnym, czym przeciwstawiał się relatywizmowi sofistów.