Zygmunt I Stary

Od 1498 rządził księstwem głogowskim, od 1501opawskim, w 1504 mianowany namiestnikiem Śląska i Łużyc przez brata Władysława, króla czeskiego i węgierskiego. Koronowany na króla polskiego i wielkiego księcia litewskiego w 1506. Rządy oparł na magnaterii, respektował jednak prawa i przywileje szlachty, w 1518 przyznał jej pełną jurysdykcję nad chłopami. W 1526 stłumił bunt mieszczan w Gdańsku. Przyłączył Mazowsze do Korony w 1529. W latach 1526–28 dokonał reformy finansów, wprowadzając system złotowy. Zwiększył dochody skarbu z królewszczyzn, zorganizował obronę kresów południowo-wschodnich Rzeczpospolitej. W 1529 przeprowadził elekcję syna Zygmunta II Augusta na króla. W polityce zagranicznej zawarł sojusz z Habsburgami (1515) i pokój Turcją (1530), prowadził wojny z Moskwą w latach 1507–08, 1512–22, 1534–37, tracąc m.in. Smoleńsk. W wojnie 1517–21 pokonał ostatecznie zakon krzyżacki. W 1525 zgodził się na jego sekularyzację i utworzenie Prus Książęcych, będących lennem Polski. Przyjął na rynku w Krakowie hołd Albrechta Hohenzollerna. Przebudował i rozbudował zamek wawelski w Krakowie. Dbał o rozwój nauki i sztuki. Jego panowanie rozpoczęło okres „złotego wieku” Rzeczypospolitej.

Pozazdrościć nam mogły inne narody takiego ojca i opiekuna.
W. Konopczyński