Wiktoria

Wychowana na dworze królewskim, w chwili koronacji w 1837 miała 18 lat. Przywróciła prestiż monarchii, zaakceptowała zasady konstytucyjne państwa. Stosowała się do wyników wyborów i głosowań w Izbie Gmin przy powoływaniu rządów. Zgodziła się na ograniczenie funkcji monarchy do czynności czysto ceremonialnych. W 1851 zorganizowała wystawę, która zyskał wielki rozgłos w Europie i świecie. Zgromadzono na niej cuda techniki XIX w. i różnorodne zdobycze kolonialne Wielkiej Brytanii. Popierała politykę imperialną prowadzoną przez kolejnych premierów, m.in. lordów H. Palmerstonai B. Disraeliego. W 1876 została cesarzową Indii. Potrafiła współpracować z ludźmi, których osobiście nie lubiła. Prowadziła przykładne życie osobiste i rodzinne, narzuciła współczesnym styl mieszczańskiej przyzwoitości, konserwatywnych poglądów, moralizatorstwa i rygorystycznych obyczajów. Jej długie panowanie (64 lata) nadało piętno całej epoce, nazwanej wiktoriańską. W tym czasie nastąpił imponujący rozwój bogactwa i potęgi imperium brytyjskiego. Dwór królowej stał się symbolem ładu, spokoju i porządku, bezpieczeństwa i trwałości całego państwa.

Wiktoria pozostawiła po sobie w spadku silną, dumną monarchię, usankcjonowaną społeczną aprobatą i przywiązaniem.
S. Weintraub