Otton I Wielki

Po śmierci ojca, Henryka I Ptasznika, koronowany w 936 na króla Rzeszy niemieckiej. W pierwszych miesiącach panowania stłumił bunt nieprzychylnych mu książąt. W 950 podporządkował Czechy, w latach 951–971 zdobył ziemie północnych i środkowych Włoch, w 955 pokonał Węgrów nad rzeką Lech, kończąc ich najazdy na kraje niemieckie. Zwycięstwa militarne wzmocniły jego pozycję w Rzeszy i pozwoliły na koronację cesarską w 962, pierwszą od czasów Karola I Wielkiego. Równocześnie jego syn, Otton II, został koronowany na króla niemieckiego. Imperium, które zbudował Otton I, wykraczało znacznie poza zasięg etniczny plemion germańskich, uzyskało oficjalną nazwę Świętego Cesarstwa Rzymskiego (od XV w. Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego). Jako cesarz prowadził politykę wzmacniania władzy centralnej i dalszych podbojów terytorialnych. Ekspansję skierował na północ i ziemie słowiańskie, uzależnił m.in. Danię i państwo księcia Mieszka I. Popierał rozwój Kościoła, dbając o ścisłe podporządkowanie tej instytucji władzy cesarskiej. Utworzone przez niego arcybiskupstwo w Magdeburgu (968) miało prowadzić misję chrystianizacji Słowian zachodnich.

Od czasu Karola Wielkiego nie zasiadał na tronie królewskim żaden tak wielki władca i obrońca ojczyzny.
Thietmar