Loyola Ignacy

Urodzony i wychowany w szlacheckiej rodzinie. Oficer w służbie wicekróla Nawarry podczas wojny z Francją. W czasie leczenia ciężkiej rany przeżył przemianę duchową. Lata 1920–22spędził w grocie koło Manresy medytując i prowadząc surowe ćwiczenia pokutne. Wówczas napisał Ćwiczenia duchowe. Odbył pielgrzymkę do Ziemi Świętej, studiował w Paryżu, gdzie wokół niego zgromadziła się grupa towarzyszy. W 1534 wraz z nimi założył wspólnotę, składając śluby czystości i ubóstwa. Od 1537 prowadził we Włoszech działalność kaznodziejską,tworząc zasady nowej reguły zakonnej, najważniejsze z nich to: ubóstwo, czystość, posłuszeństwo i bezwzględne podporządkowanie papieżowi. Zrezygnował z surowej ascezy, propagował wewnętrzne doskonalenie, dążenie do zbawienia i metodyczną modlitwę. W 1540 reguła Towarzystwa Jezusowego została zatwierdzona przez papieża Pawła III. W 1541 został pierwszym generałem zakonu jezuitów. Zainicjował pracę misyjną wśród katolików, protestantów i pogan. Po soborze trydenckim 1545–63 Towarzystwo Jezusowe stało się najpotężniejszym zakonem katolickim. Został kanonizowany w 1622.

Mądrości należy oczekiwać od tego, kto wydaje rozkazy, a nie od tego, kto je wykonuje.
Ignacy Loyola