Innocenty III

Otrzymał gruntowne wykształcenie w dziedzinie teologii i prawa kościelnego. Od 1190 kardynał, od 1198 papież. Dążył do wzmocnienia hierarchii kościelnej i Państwa Kościelnego oraz podporządkowania papiestwu poszczególnych monarchów i krajów. Wspierał pretendentów do korony cesarskiej, najpierw Ottona IV Welfa, następnie Fryderyka II. W 1213 uzyskał od cesarza (tzw. Złota bulla) uznanie Państwa Kościelnego i zobowiązanie do jego obrony. Za jego pontyfikatu Anglia i Irlandia (1215) oraz Aragonia uznały się lennami papiestwa, zgodził się na królewskie koronacje władców Serbii i Bułgarii. W 1210 zatwierdził regułę zakonu franciszkanów. Inicjator IV i V wyprawy krzyżowej do Ziemi Świętej. Poparł krucjaty przeciwko Maurom, poganom w krajach bałtyckich, a w 1209 przeciw albigensom (katarom). Zwołany przez niego Sobór Laterański IV stał się największym zgromadzeniem kościelnym w średniowieczu. Po jego wpływem podjęto decyzje mające wzmocnić wiarę i poprawić obyczaje, m.in. uznano za obowiązkowe dla każdego chrześcijanina spowiedź i komunię w okresie wielkanocnym. Uchwalono także specjalny podatek na rzecz przyszłej krucjaty. W czasie jego pontyfikatu papiestwo osiągnęło szczyt świeckiej potęgi.

Kapłaństwo jest o wiele ważniejsze od władzy świeckiej.
Innocenty III