Hannibal

Syn wodza Hamilkara Barkasa, od ojca uczył się rzemiosła wojennego i sztuki dowodzenia. W 221 mianowany wodzem naczelnym Kartaginy. W 219 zdobył sprzymierzone z Rzymem miasto Sagunt. Stało się to powodem II wojny punickiej 218–201. W 218 przeprowadził armię kartagińską przez Pireneje i Alpy, zaatakował północną Italię. Odniósł zwycięstwa: nad rzeką Ticinus (218), nad Trebią (218), nad Jeziorem Trazymeńskim (217) i najsłynniejsze pod Kannami (216). Dzięki wybitnym zdolnościom w błyskotliwy sposób pokonywał liczniejsze i silniejsze armie przeciwnika. W 215 zawarł przymierze z Macedonią, przyłączyły się do niego liczne miasta i plemiona górskie. Mimo zajęcia i spustoszenia ziem Italii nie udało mu się zająć samego Rzymu w 211. Kontrofensywa rzymska zmusiła go w 203 do wycofania się do Afryki. Tam poniósł klęskę w bitwie pod Zamą w 202. Po zawarciu pokoju w 201 sprawnie rządził państwem. Przeprowadził jako wysoki urzędnik (sufeta) szereg reform, które mimo konieczności spłacania kontrybucji wojennych zwiększyły dochody kraju. Posądzony o spisek przeciwko Rzymowi w 195 uciekł z Kartaginy. Do 190 przebywał na dworze króla syryjskiego Antiocha III, następnie w Bitynii. Popełnił samobójstwo, nie godząc się na oddanie w niewolę rzymską.

Albo odnajdziemy drogę, albo ją zbudujemy.
Hannibal