Franco Bahamonde Francisco

Potomek rodu, którego męscy przedstawiciele byli oficerami nieprzerwanie od XVIII w. Ukończył Akademię Wojskową w Toledo, w latach 1912–26 walczył w Maroku. W 1926 awansowany na generała, w latach 1928–31 komendant Akademii Wojskowej w Saragossie, 1935–38 szef Sztabu Generalnego. Po zwycięstwie w wyborach Frontu Ludowego w 1936 przeniesiony na Wyspy Kanaryjskie. Jeden z organizatorów puczu wojskowego i przywódca obozu nacjonalistycznego w wojnie domowej 1936–39, od 1936 szef państwa i generalissimus armii, przybrał też tytuł Caudillo (wódz). Uzyskał pomoc wojskową hitlerowskich Niemiec i faszystowskich Włoch. W 1939 pokonał wojska republiki i narzucił Hiszpanii władzę dyktatorską. W latach 1938–73 sprawował funkcję premiera rządu. Zachował neutralność Hiszpanii w II wojnie światowej. Oparł władzę na wojsku, policji, Falandze – jedynej i legalnej partii – i hierarchii Kościoła katolickiego. Zwalczał opozycję polityczną. W 1947 potwierdził ustrój monarchiczny kraju, przyjął stanowisko dożywotniego regenta. Wyprowadził Hiszpanię z izolacji międzynarodowej, uzyskując m.in. jej członkostwo w ONZ (1955). W 1969 wyznaczył na swego następcę Juana Carlosa, który jako król doprowadził do pojednania narodowego i przywrócił demokrację.

Przede wszystkim zaś proszę nigdy nikomu nie ufać, nigdy.
Francisco Franco