Dąbrowski Jan Henryk

Uczył się w szkołach niemieckich, od 1771 w wojsku saskim, w 1792 przeszedł do wojska polskiego. Wziął udział w wojnie polsko-rosyjskiej 1792, generał w powstaniu kościuszkowskim 1794, dowodził odcinkiem obrony Warszawy, wsparł powstanie w Wielkopolsce. W 1797 w porozumieniu z Napoleonem I Bonaparte i Zarządem Generalnym Lombardii utworzył Legiony polskie. Uwieczniony w Mazurku Dąbrowskiego przez J. Wybickiego. Legiony stały się wzorowym przykładem walki o niepodległość Polski. Wykształcili się w nich świetni dowódcy, walczący w ich szeregach chłopi przejmowali idee demokratyczne i niepodległościowe.Brał udział w kampaniach napoleońskich przeciw Austrii, w 1799 wykazał się jako świetny dowódca w bitwie nad Trebbią i pod Novi. W 1806 wraz z J. Wybickim kierował antypruskim powstaniem w Wielkopolsce. Walczył w kolejnych wojnach Napoleona: z Prusami i Rosją1806–07, z Austrią 1809. Dowodząc dywizją wziął udział w wyprawie Napoleona na Moskwę w 1812, walczył z wojskami VI koalicji 1813–14.Po abdykacji cesarza Francuzów wrócił do Królestwa Polskiego. Mianowany przez cara Aleksandra I Romanowa generałem kawalerii wojska polskiego i senatorem-wojewodą.

Marsz, marsz Dąbrowski, Z ziemi włoskiej do Polski, Za twoim przewodem Złączym się z narodem.
Józef Wybicki