Zabłocki Franciszek

Poeta, twórca komedii. Pochodził ze zubożałej rodziny szlacheckiej. Pragnął rozpocząć karierę dworską i – by zwrócić na siebie uwagę przyszłych mecenasów– pisał panegiryki i ody. Jego opiekunem był Adam Naruszewicz, a później Adam Kazimierz Czartoryski. Pracował także w Komisji Edukacji Narodowej. Początkowo pisał wiersze, sielanki, bajki, listy poetyckie, a uznanie zyskały satyra Duma ubogiego literata (1775), poemat Cztery żywioły (1777). Swoje utwory publikował na łamach „Zabaw Przyjemnych i Pożytecznych”. Ponadto rozwijał twórczość dramatyczną. Na początku lat 80. napisał około 10 komedii i dzięki nim stał się znanym komediopisarzem. Powstały wówczas m.in. Dwojakie głupstwo (1780), Doktor lubelski (1781), Doktor z przymusu (1782), a także najbardziej znana komedia psychologiczno-obyczajowa Fircyk w zalotach (1780). W 1787 wystawiono komedię w stylu karnawałowym Król w kraju rozkoszy, zawierającą aluzje wobec władcy i krytyczne uwagi na temat ustroju państwa. Pisarz zajmował się także przekładami oraz przeróbkami obcych sztuk. Dwukrotnie został nagrodzony przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. W okresie Sejmu Wielkiego prowadził działalność publiczną, pisał wiersze o tematyce politycznej.