Wierzyński Kazimierz

Poeta, prozaik, tłumacz. Studiował filozofię, literaturę i historię. Był współzałożycielem ugrupowania Skamander, współtwórcą kabaretu Pod Picadorem. Współpracował z wieloma czasopismami, m.in. „Kulturą”, „Gazetą Polską”. Okres II wojny światowej spędził na emigracji i już nie wrócił do kraju. Debiutował tomem Wiosna i wino (1919), a potem ukazał się zbiór Wróble na dachu (1921). W wierszach tych wyrażał entuzjastyczny stosunek do świata, radość życia. Z czasem tematyka jego utworów zaczęła się zmieniać. Na pierwszy plan wysunęły się zagadnienia społeczne, krytycyzm wobec sytuacji w państwie. Pojawiły się nastroje smutku i przygnębienia. Świadectwem zmian są zbiory wierszy, np. Wolność tragiczna (1936), Kurhany (1938). Lata wojny przyniosły tomiki o tematyce wojennej, np. Ziemia-Wilczyca (1941). Po wojnie poeta odszedł od poetyki klasycznej, a zaczął posługiwać się językiem mówionym, operować ironią, swobodnymi skojarzeniami. Powstały wówczas tomy poezji, które dotyczyły zagadnień natury ogólnej, świata przyrody, dziedzictwa kulturowego, losu człowieka, np. Sen mara (1969). Poeta jest także autorem wierszy o tematyce sportowej Laur olimpijski oraz książki biograficznej Życie Chopina (1949).