Sęp-Szarzyński Mikołaj

Poeta przełomu renesansu i baroku. Żył zaledwie31 lat. Wykształcenie zdobywał najpierw we Lwowie, później na uniwersytecie w Wittenberdze i Lipsku. Początkowo był związany ze środowiskiem protestanckim, potem przeszedł na katolicyzm. Był poetą religijnym. Życie ludzkie postrzegał jako nieustającą wewnętrzną walkę między dobrem a złem, a ideał życia widział w połączeniu ascetyzmu z heroizmem. Większość jego utworów nie zachowała się. Niewielka ich część, zebrana w tomie Rytmy, abo Wiersze polskie (1601), została wydana przez brata poety. Do najbardziej znanych wierszy należą m.in. O wojnie naszej, którą wiedziemy z szatanem, światem i ciałem czy O nietrwałej miłości rzeczy świata tego. Świat został w nich ukazany jako miejsce grzechu,w którym panuje chaos. Bóg jawi się jako byt doskonały, który swą opieką może otoczyć człowieka – istotę grzeszną i słabą. Poszukiwanie spokoju, ukojenia, walka ze złem to, według poety, cel ludzkiego życia. Jego poezja jest bogata w środki artystyczne. Występują w niej liczne paradoksy, elipsy, oksymorony, antytezy. Oddają one swoisty sposób poetyckiego obrazowania, polegający na łączeniu elementów stylu barokowego z wzorcami renesansowymi.