Skrobia – formalnie – jest mieszaniną dwóch wielocukrów (amylozy i amylopektyny). Skrobia tworzy łańcuchy złożone z cząsteczek α-D-glukopiranozy. W amylopektynie (praktycznie nierozpuszczalnej w wodzie), stanowiącej 80% skrobi, tworzącej rozgałęzione łańcuchy, występują wiązania α-1,4 i α-1,6-glikozydowe. W amylozie (dość dobrze rozpuszczalnej w wodzie), stanowiącej 20% skrobi, o nierozgałęzionych łańcuchach, występują wiązania α-1,4 glikozydowe.
Skrobia jest białą, bezpostaciową substancją, bez smaku i zapachu. Nie rozpuszcza się w zimnej wodzie, a w gorącej pęcznieje, tworząc koloidalny roztwór,tzw. kleik skrobiowy.
Skrobia nie wykazuje właściwości redukujących. Ogrzewana w środowisku kwaśnym lub pod wpływem enzymów – amylaz – ulega hydrolizie. W trakcie hydrolizy kwasowej skrobia rozpada się na coraz krótsze łańcuchy polisacharydowe, tworząc ostatecznie glukozę.
Hydrolizę skrobi można przedstawić równaniem uproszczonym:
Skrobia w obecności jodu (I2 w KI – płyn Lugola) zabarwia się na granatowo.
Skrobia stanowi materiał zapasowy roślin.
Syntetyzowana jest przez rośliny i gromadzona w owocach, korzeniach, bulwach, nasionach i ziarnach zbóż.