García Márquez Gabriel

Pisarz i dziennikarz. Najpopularniejszy autor literatury iberoamerykańskiej. Wychowywał się u dziadków w karaibskiej strefie Kolumbii. Po śmierci dziadka przeprowadził się do rodziców. Studiował prawo na uniwersytecie w Bogocie. Debiutował opowiadaniem Trzecia bieda (1947), opublikowanym w „El Espectador”. Całkowicie poświęcił się dziennikarstwu i pisarstwu. Był współpracownikiem i korespondentem wielu gazet. Dużo podróżował, także po Europie. Pisarz zaangażowany politycznie, obrońca praw człowieka. W Ameryce Łacińskiej uchodzi za autorytet moralny, wielokrotnie proszono go o pomoc w rozwiązywaniu lokalnych konfliktów. W 1982 otrzymał literacką Nagrodę Nobla. Najbardziej znane powieści tego pisarza to bestseller Sto lat samotności (1967), Jesień patriarchy (1975), Kronika zapowiedzianej śmierci (1981), Miłość w czasach zarazy (1985), Generał w labiryncie (1989). Pisarz porusza tematy przemijania, władzy, miłości. Łączy elementy realistyczne z fantastycznymi i właśnie ze względu na poetykę krytycy zaliczają jego twórczość do nurtu realizmu magicznego.