Bułhakow Michaił

Rosyjski prozaik i dramatopisarz. Po studiach medycznych powołany do wojska i skierowany do guberni smoleńskiej, gdzie prowadził szpital. Miał praktykę lekarską w Wiaźmie, a od 1917 – w Kijowie. W 1919 pisarz, który był przeciwnikiem rewolucji, ale potępiał też zbrodnie Białych, wraz z ich armią udał się na Kaukaz. Pracował w szpitalu polowym. W 1920 zerwał z medycyną. Kierował Agendą Ludowego Komisariatu Oświaty, a rok później przyjechał do Moskwy. Był konferansjerem w teatrze, współpracował z prasą. Nie mógł znaleźć pracy, cierpiał biedę. Nie wystawiano jego sztuk, bo były niepoprawne politycznie. W 1930, zdesperowany, napisał list do Stalina, w którym domagał się choćby posady robotnika scenicznego w teatrze. Stalin osobiście oddzwonił, a Bułhakow został asystentem reżysera. W 1934 pisarz chciał emigrować, ale władze nie wydały mu paszportu. Napisał m.in. Diaboliadę (1925), Fatalne jaja (1925), Psie serce (1925), Białą gwardię (1925), Życie pana Moliera (1962) i swoje najsłynniejsze dzieło Mistrz i Małgorzata – akcja tej powieści rozgrywa się dwutorowo: w czasach Chrystusa i w Moskwie lat 30. (Bułhakow pisał powieść 12 lat, a pełne wydanie ukazało się dopiero w 1969).