Borowski Tadeusz

Współczesny prozaik i poeta z pokolenia „rocznika dwudziestego”. Urodził się na Ukrainie, tam też spędził dzieciństwo. Do Warszawy przyjechał z rodzicami w 1932. Podczas wojny zdał maturę na tajnych kompletach i zaczął studiować polonistykę na podziemnym uniwersytecie. Pracował w magazynie. Uczestniczył w podziemnym życiu kulturalnym, był związany z lewicowym czasopismem „Droga”. W 1943 aresztowany przez Niemców, do końca wojny przebywał w obozach koncentracyjnych (najpierw w Oświęcimiu, gdzie pracował m.in. jako sanitariusz, a potem w Dachau). Po powrocie do Polski w 1946 ukończył polonistykę, a potem współpracował z różnymi czasopismami: „Nurt”, „Pokolenie”, „Kuźnica”. W 1948 wstąpił do PZPR i aktywnie wspierał socjalizm. W 1951 popełnił samobójstwo. Borowski debiutował wydanym konspiracyjnie cyklem wierszy Gdziekolwiek ziemia (1942). Napisał też Arkusz poetycki (1944), i utwory nawiązujące do obozowych przeżyć: poetyckie – Imiona nurtu (1945) i Poszukiwania (1945) oraz wstrząsające opowiadania Kamienny świat i Pożegnanie z Marią (1948), w których ukazał mechanizmy obozowe, redukujące człowieczeństwo więźniów do woli przeżycia – za wszelką cenę.