Czołowa poetka rosyjska XX w., przedstawicielka akmeizmu (kierunku związanego z neoklasycyzmem, powstałego w latach 1912-13, postulującego zwrot ku realnemu światu, przeciwstawiającego się symbolizmowi i futuryzmowi). Do akmeistów należał także Osip Mandelsztam i Nikołaj Gumilow, pierwszy mąż Achmatowej, który został rozstrzelany z rozkazu władz sowieckich w 1921. Syn Achmatowej był więziony w obozie pracy aż 14 lat. Ona sama, choć w 1941 na specjalny rozkaz Stalina wywieziono ją z oblężonego przez Niemców Stalingradu, dużo wycierpiała za sprawą radzieckiej władzy. Już w 1946 została wykluczona ze związku pisarzy, nie wydawano jej poezji. Była ostro krytykowana, a jej twórczość potępiana m.in. za erotyzm, mistycyzm, pesymizm oraz polityczną obojętność. Debiutowała w 1910. Popularność przyniósł jej zbiór liryków Różaniec (1914), istotną inspiracją były dla niej religia i malarstwo. W utworach Requiem (1963) i pisanym przez 22 lata Poemacie bez bohatera (1978) znalazły się motywy autobiograficzne i obraz tragicznych losów mieszkańców Petersburga, poddawanych sowieckim prześladowaniom.