Literatura po II wojnie światowej snuje refleksje na temat sensowności rozwoju nauki i zdobyczy cywilizacyjnych, wszak wojna – czas ludobójstwa – zanegowała wszelkie zdobycze ludzkości, a cywilizację życia zastąpiła cywilizacją śmierci. Przychodzi też czas na rozrachunek z naukowcami. W Medalionach Zofii Nałkowskiej udokumentowane zostają zbrodnie niejakiego profesora Spannera, który prowadził badania i eksperymenty na zwłokach ludzkich – chciał pozyskiwać z nich surowce na mydło i włosie, budząc u swych pracowników zachwyt, iż potrafi zrobić „coś z niczego” (potworne zmiany w świadomości, uprzedmiotowienie człowieka!). Postać fikcyjna z dramatu Kruczkowskiego , profesor Sonnenbruch,to z kolei naukowiec, który odgradza się od społeczeństwa murem izolacji i nieświadomości, nie dostrzegając (lub nie chcąc widzieć!), że wyniki jego badań wykorzystywane są do zbrodni ludobójstwa. Inni lekarze prowadzą eksperymenty na żywych ludziach, np. w getcie, obozach koncentracyjnych (dokumentuje to proza lagrowa).
Materiał opracowany przez eksperta