Są to niewielkie rośliny lądowe, przystosowane do życia w siedliskach o dużej wilgotności. Występują na całej Ziemi. Nie posiadają korzeni, a tylko nitkowate chwytniki. Pokoleniem dominującym w ich cyklu życiowym jest gametofit (pokolenie haploidalne), natomiast sporofit (pokolenie diploidalne) jest znacznie mniejszy i całkowicie uzależniony od gametofitu. Gametofit na ogół ma postać ulistnionej łodyżki, choć u niektórych mszaków może przybierać postać plechowatą. Listki z reguły są zbudowane z jednej warstwy komórek. W budowie wewnętrznej obserwuje się tylko tkankę miękiszową. Jedynie u grupy mszaków zwanych płonnikami występuje zróżnicowanie tkankowe na warstwę korową, pełniącą funkcję okrywającą, tkankę miękiszową i centralnie położoną wiązkę przewodzącą o prymitywnej budowie.
Przedstawiciele mszaków:
Gametofit może być jednopienny (żeńskie i męskie organy rozrodcze, czyli gametangia, występują u tego samego osobnika) lub dwupienny (organy żeńskie rozwijają się na jednej roślinie, męskie na innej). W gametangiach męskich, zwanych plemniami, rozwijają się plemniki, natomiast w gametangiach żeńskich– rodniach – powstają komórki jajowe. Plemnik przepływa do rodni w wodzie, np. w kroplach rosy.
Po zapłodnieniu z powstałej zygoty rozwija się sporofit, który ma postać pojedynczej bezlistnej łodyżki, zakończonej na szczycie zarodnią zaopatrzoną w wieczko, niekiedy okrytą czepkiem. Zarodniki powstają w wyniku mejozy, a po dojrzeniu wysypują się na zewnątrz. Na odpowiednim podłożu zarodnik kiełkuje i rozwija się początkowo w nitkowaty twór zwany splątkiem, z którego następnie wyrasta ulistniona łodyżka gametofitu.
Cykl rozwojowy mszaków na przykładzie skrętka wilgociomierza (wg Podbielkowski i in. 1987, zmienione)
Małe wymagania mszaków sprawiają, że są organizmami pionierskimi. Ich darnie chronią glebę przed erozją i wysychaniem. Torf wykorzystywany jest w ogrodnictwie, a w postaci borowiny do kąpieli i okładów leczniczych.
Wśród mszaków wyróżnia się wątrobowce i mchy.