Za lat pięćdziesiąt siądzie przy fortepianie
(będzie miała wówczas wiosen siedemdziesiąt cztery)
babcia, co nosiła jumpery
i przeżyła wojnę nudną niesłychanie.
Babcia, za której czasów jeździły tramwaje,
samolot pierwszych kroków uczył się po niebie,
a ludzie przez telefon mówili do siebie,
nie widząc się nawzajem.
(Maria Pawlikowska-Jasnorzewska, Babcia)
Postać starej kobiety pojawia się w utworach literackich dość często: bohaterka budzi szacunek, litość, współczucie innych bądź akceptację otoczenia. W sposobie odnoszenia się innych bohaterów do starych kobiet ujawnia się ich wrażliwość, zdolność współczucia, empatii, ale także stosunek do własnego ciała, starzenia się, do własnej atrakcyjności. Warto też nadmienić, że zmienia się sposób postrzegania starości i bohaterowie utworów sprzed lat, których nazywamy starcami i staruszkami, w dzisiejszych czasach funkcjonowaliby często jako aktywni ludzie w sile wieku.