Porosty to grupa grzybów, które dzięki zdolności współżycia z glonami uzyskały nowe możliwości życiowe. Stąd porosty traktowane są jako grupa ekologiczna, a nie wyróżniona na zasadzie pokrewieństwa.
Porosty są organizmami plechowymi, przy czym komórki grzyba oraz glonów mogą być ułożone bezwładnie (plecha homeomeryczna) lub warstwami (plecha heteromeryczna). Budujące plechę grzyby to głównie workowce, czasem podstawczaki. Natomiast glony są przedstawicielami sinic lub zielenic. Symbioza grzybów z glonami ma charakter helotyzmu– organizmem dominującym jest grzyb.
Na podstawie budowy i kształtu plechy porostu wyróżnia się trzy główne formy morfologiczne porostów:
– skorupiaste (plecha ściśle przylega do podłoża – np. u misecznicy brązowej, wzorca geograficznego);
– listkowate (plecha płatowata, lekko odstająca od podłoża – np. u płucnicy islandziej),
– krzaczkowate (plecha porozgałęziana – np. u chrobotka reniferowego).
Porosty rozmnażają się bezpłciowo przez urwistki. Porosty występują we wszystkich środowiskach, gdzie zajmują siedliska najuboższe. Mają bowiem duże zdolności przetrwania w bardzo trudnych warunkach, stąd zaliczane są do organizmów pionierskich, które pełnią ważną funkcję glebotwórczą. Jednocześnie są bardzo wrażliwe na zanieczyszczenia powietrza (zwłaszcza zwiększoną ilość związków siarki). Tę właściwość porostów wykorzystuje się do badania stopnia skażenia środowiska, tworząc tzw. skale porostowe, w których porosty traktowane są jako bioindykatory. Najbardziej wrażliwe na zanieczyszczenia są porosty krzaczkowate, najmniej skorupiaste, przy czym skutkiem wysokiego skażenia jest powstanie tzw. pustyni porostowej. Ze względu na zdolność pochłaniania przez plechy dużej ilości wody, porosty uczestniczą w regulacji wilgotności środowiska. Ponadto stanowią pokarm dla wielu zwierząt (np. chrobotki). Są wykorzystywane przez człowieka (ziołolecznictwo, produkcja barwników naturalnych).